Co dzień z nadzieją...

[object Object]Cześć Wszystkim
Od sierpnia czytam to forum i bardzo dziękuję za wszystkie zamieszczone tu historie. Umacniają mnie w mojej drodze do zdrowienia.
Mam 37 lat. Pochodzę z rodziny głęboko dysfunkcyjnej z ojcem depresyjnym alkoholikiem. 1,5 roku temu popełnił samobójstwo. W moim domu nie było większej przemocy fizycznej (oprócz standardowego klapsa/pasa by wymusić posłuszeństwo), ale pełno było manipulacji, wykorzystywania nas jako siły roboczej na gospodarstwie itp. Rodzice byli bardzo niezaradni życiowo. Nie miałam normalnego dzieciństwa choć jeszcze do niedawna sama przed sobą tego nie przyznawałam.
Od sierpnia chodzę na terapię dla współuzależnionych gdzie odkrywam jak bardzo moje dzieciństwo wpłynęło na wybór męża. Mój mąż to oczywiście depresyjny uzależniony (alkohol, marihuana i Bóg wie co jeszcze ). Mamy troje dzieci (8,6 i 2 lata). W naszym domu nie ma przemocy fizycznej ale pełno toksycznych mechanizmów i przemocy psychicznej. Nie pomaga fakt, że jestem również finansowo zależna od męża.
Terapia, czytanie literatury i tego forum pozwoliło mi już pożegnać się z iluzją „pięknej rodziny” którą chciałam stworzyć. Mimo bólu i trudności wiem już że jestem życiowo w najlepszym miejscu mojego dotychczasowego życia. Powoli krok po kroku buduję swoją wartość.
Odpuściłam zupełnie kontrolę, mąż powoli ponosi konsekwencje swoich wyborów. Zanim olśniło mnie i przestałam wypierać problem z uzależnieniem mojego męża zaczęliśmy chodzić na terapię małżeńską. Nawet stwierdzenie przez naszą terapeutkę wprost, że mój mąż jest uzależniony nie zmieniło jego spojrzenia i nadal twierdzi, że ma problem ale sobie poradzi bo może to kontrolować. Przyznaje się tylko do depresji, bierze leki ale też „leczy” się używkami. Za to zmieniło zupełnie moje spojrzenie.
Na terapii mojej usłyszałam, że każdy z nas musi podjąć decyzję na podstawie korzyści i wad danej sytuacji. Dlatego na razie mieszkamy razem, nie zdecydowałam się na formalną separację. Korzystam z chwilowego spokoju by dać sobie szansę wzmocnienia się.
Podejmuję kroki by uniezależnić się finansowo od męża. Wszyscy powoli dowiadują się o jego nałogu, bo tego już nie kryję. Rodzina męża najpierw zaprzeczała a teraz powoli otwiera oczy.
Jestem teraz na etapie, że zamiast szukać winy w mężu dokładnie przyglądam się sobie w konkretnych sytuacjach. Trudno jest mi wyjść z roli ofiary i zobaczyć własne toksyczne zachowania ale powoli to widzę i zmieniam. Trudno mi pogodzić się z własną bezsilnością, ale już nie kontroluję męża i swoich własnych uczuć. Wielką wolność dał mi ponowny (może pierwszy raz w życiu) kontakt z własnymi uczuciami w szczerości. Nie tamuję już łez, nawet w sytuacjach publicznych, nie neguję złości ale nie daję jej krzywdzić innych.
Dziś jestem wdzięczna, stąd mój nik, bo jest we mnie nadzieja na to że każde jutro będzie trochę lepsze, choć wiele we mnie jeszcze strachu.

Witaj na forum Nadzieja1385 

Czytając twój post odniosłam wrażenie, że jesteś bardzo świadoma co się dookoła ciebie dzieje i powoli ale pewnie idziesz do przodu. 
Mi też terapia bardzo pomogła I otworzyła oczy na wiele spraw.

Dobrze, że jesteś i dzielisz się swoją historią 

Cześć Nadzieja

Miło mi się czytało Twoją wypowiedź. Odbieram Cię jako osobę trzeźwo myślącą, i poważnie traktującą swoje zdrowienie.
Pozdrawiam - Tomek

Dziękuję Tomasz23 i Alex75 za Wasz odzew, a także każdemu kto przeczytał mój pierwszy post. 
​​​​​​Świadomość, że w moim domu było coś nie tak podskórnie czułam, szczególnie odkąd sama zostałam mamą, ale długo broniłam się przed obaleniem mitu szczęśliwej rodziny którą stworzyłam z mężem. Pandemia a z nią uziemienie w czterech ścianach, moja 3 ciąża bardzo trudna i wszelkie niedogodności ostatnich 3 lat spowodowały pojawianie się coraz więcej rys na tym idealnym świecie. W sierpniu tego roku, myślę, że po małym załamaniu nerwowym zaczęłam działać. Widzę teraz, że moja Siła Wyższa tylko czekała żebym była gotowa i podesłała mi wtedy potrzebne wsparcie w ludziach. Jestem Jej za to ogromnie wdzięczna. 
​​​​​​Postanowiłam wierzyć sobie, temu co widzę i czuję bo mój mąż jak każdy uzależniony kłamie i manipuluje. Ale postanowiłam traktować go tak jak powinnam czyli chorego człowieka, np ze złamaną nogą. Tyle, że skoro on nie chce się leczyć to przecież nie będę go wszędzie wozić na wózku - chyba że do lekarza Zauważyłam też że jeśli pilnuję swoich granic i eliminuję toksyczne zachowania codzienność jest trochę milsza a mój mąż nie może tak bezkarnie oskarżać mnie że wpędzam go w depresję i używki. A mi łatwiej jest eliminować poczucie winy. 

​​​​​​
​​​

Tak patrzę na moje wypowiedzi i myślę że mało w nich konkretów.  Opiszę może sytuację z dziś bo otworzyła mi oczy na coś nowego. 
Obecnie przechodzimy rodzinnie tak zwaną grypę jelitową, najpierw dzieciaki, potem ja i teraz mąż. Odkąd skończyłam z kontrolą i uznałam męża za dorosłego wolnego człowieka ogarniam w chorobie dzieciaki i siebie. Nie wyskakuję już z matkowaniem i dawaniem rad. Jeśli poprosi pomogę, poradzę, podam itp. Trzeba tu dodać że mój mąż uwielbia jęczeć i robi wokół siebie dużo szumu. Po powrocie ze spaceru z 2 latkiem zobaczyłam że mój mąż który od rana ma biegunkę itp. robi sobie smażone jedzenie. Normalnie zaczęła bym go pouczać, strofować a gdy przyszły nieuniknione konsekwencje zrobić a nie mówiłam. Teraz nic z tego - zero komentarzy. I tu mogłabym skończyć bo to i tak jest sukces dla mnie ale poszłam z tym nieco dalej. Popatrzyłam ile mojego czasu poświęciłam w myślach na "skomentowanie" tej sytuacji i uderzył mnie niemiły wniosek. Dzięki temu, że miałam rację poczułam się lepsza, cieszyłam się że jest taki destrukcyjny. Zauważenie tego nie było miłe ale kolejny puzel dodany do układanki. Postanowiłam nadal nie komentować takich sytuacji ale i nie poświęcać im swoich myśli. Może tylko jedną myśl będę w takich chwilach posyłać mężowi - żeby miał się jak najlepiej. 
​​​​​

Nadzieja1385 napisał:

robi sobie smażone jedzenie. Normalnie zaczęła bym go pouczać, strofować a gdy przyszły nieuniknione konsekwencje zrobić a nie mówiłam.​​​​​

Zauważasz różnicę między pijącym dorosłym facetem a dwuletnim dzieckiem?

Zauważyłem u siebie, że mama przygotowywała mi jedzenie. Niby pomarudziłem, że ciepłe, ponarzekałem, że nie jestem dzieckiem, więc nie musi mi zawsze przygotowywać posiłków i na tym się kończyło, bo tak mi było wygodnie   Nie minę się z prawdą, jeśli stwierdzę, że wykorzystywałem swoją mamę 

Marcin dzięki, Twoja wypowiedź tylko potwierdza to co czuję, że dobrze robię właśnie w końcu zauważyłam tę różnicę od jakiegoś czasu ale mechanizmy które we mnie siedzą działają niestety. Pozbycie się ich z myśli pewnie będzie trochę trwało. Takich sytuacji jak ta powyższa jest u nas mnóstwo i ja wreszcie zdrowo do nich podchodzę

Jutro rano idę na terapię grupową dla współuzależnionych. Będę tam drugi raz, i jak za pierwszym razem bardzo się bałam i wstydziłam, tak teraz nie mogę się wprost doczekać. Pierwszy raz w większym gronie ludzi poczułam się wysłuchana i na miejscu, nie układałam sobie w głowie co mam powiedzieć. Wiem, że jutro też znajdę tam wsparcie, a bardzo tego teraz potrzebuję. 
Zdrowienie, które dokonuje się u mnie bardzo małymi kroczkami, pokazało mi nie tylko jak niezdrowe było moje małżeństwo ale moje życie w ogóle. Zobaczyłam, że przyjaciółki które mam są w takim samym bagnie. Niby wiedziałam ale dopóki sama zakłamywałam rzeczywistość to mnie tak nie raziło. Teraz widzę to inaczej, nasze relacje muszą się przez to zmienić, zastanawiam się czy przetrwają i bardzo mi jest żal. Jednocześnie wiem już z tego miejsca, że muszę żyć dobrze dla siebie. Mogę być i wspierać ale nie kosztem samej siebie. A może moja zmiana zasieje ziarno innych zmian...

U mojego męża wiele się dzieje ale postanowiłam, że nie chcę go tu w moim wątku. Przynajmniej dopóki i u niego coś nie zacznie się zmieniać.

U mojego męża wiele się dzieje ale postanowiłam, że nie chcę go tu w moim wątku. Przynajmniej dopóki i u niego coś nie zacznie się zmieniać.

Gratuluję decyzji 
Zauważyłem, że osoby współuzależnione z czasem decydują się pisać o sobie, nie o alkoholiku. Wg mnie to oznaka zmian.

Marcin, alkoholik.

Cześć .
Jestem Krysia alkoholiczka.Mój mąż również jest alkoholikiem,ja od prawie 2,5 roku nie piję,od samego początku skupiłam się na swoim zdrowieniu,męża zostawiłam samego sobie,długo nic nie robił ze swoim piciem,czasami wyglądało to tak jakbym stworzyła mu azyl w piciu,bo nie czepiałam się,usuwałam się kiedy pił,nie pouczałam,stawiałam tylko granice,że  nie chcę go widzieć kiedy pije,stało się tak,że zaczęliśmy spędzać ze sobą sporadyczne chwile,zauważał ,że oddaliliśmy się,zaczęłam zauważać jak chore były nasze relacje i ja się na to poprostu godziłam ,zmieniło się,kiedy zaczęłam skupiać się na sobie.Po jakimś czasie słyszałam od niego,że też chciałby jak ja,że ,,zazdrości" mi mojego podejścia do życia,że cieszą mnie takie drobne rzeczy,w końcu zaczął coś z tym robić.Od jakiegoś czasu chodzi do specjalisty,przyznał się,że ma problem, widzę,że się stara,ale wciąż zostawiam to dla niego,zajmuję się sobą.
Zgadzam się z Tobą co do relacji znajomych,wspieraj,ale nie swoim kosztem ,świetnie sobie radzisz, kto wie,może swoim przykładem ,faktycznie zasiejesz ziarno chęci zmian i u innych  .

 

@Krysiu 1967 bardzo Ci dziękuję za Twoja odpowiedź. To oddalenie już widać i tak jak piszesz godzę się na nie, choć jest trudno.
Gratuluję Ci 2,5 roku w trzeźwości 

Witaj Nadziejo 
Masz świadomość siebie, swego współuzależnienia, a to bardzo dużo, by wiedzieć i widzieć
- co należy w sobie zmieniać.   Jak to tam mawiają w Al-anonie: powoli lecz pewnie.
Tego Ci życzę, zmieniaj  to co blokuje Tobie drogę do poczucia radości i spełnienia. 
Pozdrawiam serdecznie - Andrzej, alkoholik. 

Czuję się dziś emocjonalnie pozytywnie naładowana po wczorajszej grupowej terapii. Okazało się, że od stycznia będzie też grupa DDA i zapisałam się od razu - dla mnie szok bo jeszcze niedawno odrzuciła bym taką możliwość myśląc że za pomocą książek i własnej siły ogarnę i ten temat. Ale dziś już wiem, że w wielu rzeczach sama nic nie zdziałam i akceptuję moją bezradność w tym. 
​​​​​​Między mną mężem ostatnio jest chłodno, jak pisałam już Krysi, czuć oddalenie. Miało nie być o mężu, ale tu raczej chodzi o moje emocje/spostrzeżenia w tym. Dzięki temu oddaleniu, gdy dochodzi, tak jak dziś, do rzadkich poważniejszych rozmów umiem nie poddać się emocjom, zauważam je i mówię im poczekajcie. Rozmowa nie wniosła nic z formalnych zmian, ja wiem, że jego choroba jest postępująca i jeśli on nic w sobie nie zmieni będę musiała odejść. Teraz daję sobie czas na decyzje, nie rządzą mną emocje, nasz dom jeszcze chwilowo jest w miarę spokojny dzięki mojemu zdrowieniu. Wiem, co po kolei będę musiała robić w zależności od sytuacji. Teraz z nieustającą nadzieją czekam tylko na cud od mojej Siły Wyższej, żebym nie musiała tego robić. 
Jeszcze jedna dobra rzecz która wydarzyła się odkąd zaczęłam zdrowieć. Nie razi mnie bałagan. Wiele lat walczyłam z tą kiepska cechą ciągłego czyszczenia i ciągłego niezadowolenia z porządku wokół mnie. Moja mama też ciągle tak miała a ja bardzo źle wspominam to z dzieciństwa. Nie chciałam swoim dzieciom tego robić. A tu klops, byłam jak własna matka. Teraz widzę, że musiała to być objaw tej mojej nad kontroli  (pewnie tak jak u niej). Nadal lubię porządek, lepiej mi się wtedy myśli, ale dziś już potrafię odpuścić
​​​​​


​​​​

Mam ogromną ochotę na samotny spacer, w taką deszczową pogodę, trochę depresyjną lubię połazić po lesie, uporządkować myśli. Potrzebuję tej chwili samotności z naturą. Jestem zła i rozżalona, że nie mogę. Nie mogę zostawić mojego męża samego z dwulatkiem, nie zostaje sam z dziećmi już od miesiąca bo nie może powstrzymać się od picia/zażywania. Tę granicę postawiłam ja sama dla bezpieczeństwa dzieci. I dziś mi z nią niewygodnie. Najchętniej uległa bym iluzji, że przecież jest w pracy(pracuje zdalnie), że tylko godzinkę więc nawet jak coś zażyje to nic się nie zdarzy, że przecież wcześniej nic się nie zdarzyło. Ale dziś wiem, że to właśnie iluzja którą moja chora głową mi podsuwa. 

Nadzieja1385 napisał:

(...)  ja wiem, że jego choroba jest postępująca i jeśli on nic w sobie nie zmieni będę musiała odejść. (...) Wiem, co po kolei będę musiała robić w zależności od sytuacji. Teraz z nieustającą nadzieją czekam tylko na cud od mojej Siły Wyższej, żebym nie musiała tego robić. 
(...) 
​​​​​


​​​​

Cześć,
Piszesz, że będziesz "musiała", że wiesz, co będziesz "musiała".
Czuję jakiś wewnętrzny sprzeciw, gdy czytam takie słowa.
W przeszłości często używałem słowa "muszę". Najczęściej służyło mi ono do negowania odpowiedzialności za moje wybory - no bo przecież nie chodzi o to, że nie chcę się z kimś spotkać, ja po prostu "muszę" być gdzieś indziej  . Obecnie nikt mnie do niczego nie zmusza. Trudno mi wskazać jakąś rzecz, którą muszę robić. Mówię "chcę", "nie chcę", "zrobię", "nie zrobię". Jeśli nie chcę kogoś urazić, mówię "mam inne plany".
Piszesz o pełnym nadziei oczekiwaniu na cud od Siły Wyższej. Bo albo wydarzy się cud, albo będziesz coś tam "musiała". Czy chodzi o to, że jeśli Siła Wyższa nie zrobi tego, co chcesz, na twoich warunkach, to wtedy Ty "będziesz zmuszona" coś zrobić? Pachnie mi to subtelnym (?) szantażem adresowanym do Siły Wyższej, i zarazem tworzeniem gruntu pod działania, za które nie chcesz wziąć odpowiedzialności.
Moja Siła Wyższa jest bardzo zdeterminowana w odzieraniu mnie z wszelkiego fałszu. Demaskuje moje próby obracania kota ogonem, przerzucania odpowiedzialności za to, jak żyję na niesprzyjające okoliczności, wrednych ludzi, czy na Boga, który nie uczynił cudu.
Sądzę, że cuda dzieją się w atmosferze szczerości i prawdy.
Dbaj o siebie. Pozdrawiam, Tomek

Tomasz23 dziękuję, najpierw się na Ciebie wkurzyłam, a potem w szczerości się temu przyjrzałam i przyznaję Ci rację. Wolałabym żeby ktoś/coś za mnie zdecydowało, bo siedzi we mnie jeszcze wiele poczucia winy za obecną sytuację (choć wiem, że to nie moja wina, że mąż ucieka od swoich emocji w używki). Przygniata mnie odpowiedzialność za dzieci choć to nie ja zabrałabym im tatę ale jego choroba. Mam świadomość że jeszcze długa droga przede mną a to co napisałeś pokazało mi że jeszcze zostało we mnie sporo z roli ofiary a przecież nią nie jestem i nie chcę być. I tak, jeszcze dużo jest u mnie "muszę". 

I tak, jeszcze dużo jest u mnie "muszę". 

A gdybyś słowo muszę zamieniła na mogę?

Mi to daje poczucie sprawczości. Nie muszę nic, mogę wszystko. To, co zrobię, zależy ode mnie.

Marcin pamiętam jak zgłosiłam się na terapię - miałam właśnie to poczucie sprawczości. 
Mogę już przestać się dziś użalać i zrobić dla siebie samej coś miłego. Dzięki:)

Wczoraj po dłuższej przerwie (moja terapeutka była na zwolnieniu lekarskim) byłam na terapii. Jaką to mi zawsze daje siłę gdy ktoś kompetentny potwierdzi że wnioski do których dochodzę są "zdrowe", że w moje widzenie pewnych spraw jest prawidłowe. Szczególnie teraz w okresie przedświątecznym bardzo tego potrzebuję. Moja teściowa od prawie dwóch lat walczy z rakiem płuc. Powoli te walkę przegrywa. Z tego powodu starałam się być dla niej łagodna. Ale ostatnio już mam tego dość. Jakim prawem ona ciągle mówi mi co powinnam robić a czego nie. Choć swojemu synowi takich uwag nie robi. Moja łagodność chyba była błędnie brana za uległość. Godzę się na to że w oczach bliskich mojego męża będę tą złą. Twardo mówię jak jest lub ucinam rozmowę. Często próbuje mnie złapać na katolicką moralność (jestem wierząca) więc odsyłam ją do konferencji Ks. Marka Dziewieckiego. Ciężko mi pogodzić się i z tą stratą bo miałyśmy bardzo dobre stosunki, zresztą z męża siostrą też. Myślałam że powoli mi wierzą ale dopóki skutki uzależnienia mojego męża ponoszę tylko ja dziećmi to one zawsze wezmą jego stronę. 
Ale w ostatnim czasie mam kilka powodów do dumy i radości. Moje relacje z dziećmi bardzo się poprawiły. Dużo rozmawiamy, a ja zauważam jak bardzo zaniedbywałam je emocjonalnie będąc uwikłana we współuzależnienie. Uszyłam mojej córce strój Czerwonego Kapturka na Jasełka. Samodzielnie Nie wiem co mnie bardziej cieszyło, czy fakt że właśnie zrobiłam to całkiem sama czy radość mojej córki że to nie kupiony strój tylko zrobiony przeze mnie dla niej. 
Kolejnym jest fakt że nie odpuszczam własnych spraw. Że zdrowienie powoli jest moją sprawą priorytetową. W przeddzień wizyty u terapeutki starszy syn się rozchorował. Normalnie bym odpuściła i zrezygnowała z wizyty ale poprosiłam teścia by powiedział z dziećmi. Było to trudne ale akurat z nim, mimo że to ciężki człowiek, mamy pakt o nieagresji. 
Podsumowując, gdy myślę o zbliżających się świętach czuję smutek ale też po raz pierwszy jakiś wewnętrzny spokój. 

Jest wigilia Wigilii, próbuje usnąć ale myśli kłębią mi się w głowie. Napiszę więc tu.
Patrzę teraz na mojego męża kompletnie pijanego, śpiącego na podłodze - kolejna granicą po tym jak ostatnio sama musiałam spać na podłodze gdy pijany zajął całe łóżko i nijak nie dało się go przesunąć. Jeszcze pół roku temu miałabym ogromne wyrzuty sumienia a teraz nic. 
Dzieciaki chore a jego prawie cały dzień nie było bo najpierw pojechał odwiedzić chrześniaka, potem się zdrzemnął a potem wyszedł niby na godzinę na spacer o 17 a wrócił przed chwilą. 
Jak pomyślę co czułabym i zrobiłabym w tej sytuacji jeszcze pół roku temu to widzę jak bardzo chora byłam. Ile było we mnie gniewu, żalu. Jak krzywdzące były moje zachowania. Teraz jego powrót w takim stanie wcale mnie nie zdziwił, ani nie zezłościł. Spanie na podłodze to też nie zemsta - nie mamy więcej łóżek. Ja potrzebuję dobrze się wyspać bo to ja zajmuję się dziećmi i chore na pewno w nocy przywędruja do mnie do łóżka. A on w takim stanie mógłby poprostu przygnieść dwulatka. 
Więc patrzę na niego że smutkiem i coraz bardziej dociera do mnie fakt że straciłam mojego męża. Mój mąż jest jakby w środku alkoholowej skorupy i z zewnątrz nie da się jej w żaden sposób skruszyć. Czy będzie miał siłę i chęć ją skruszyć sam od środka? Może kiedyś, może nigdy...

Nadzieja1385 napisał:

pół roku temu miałabym ogromne wyrzuty sumienia a teraz nic. 
..,..
Jak pomyślę co czułabym i zrobiłabym w tej sytuacji jeszcze pół roku temu to widzę jak bardzo chora byłam. Ile było we mnie gniewu, żalu. Jak krzywdzące były moje zachowania. Teraz jego powrót w takim stanie wcale mnie nie zdziwił, ani nie zezłościł. Spanie na podłodze to też nie zemsta - nie mamy więcej łóżek.

Zacytowałam ten fragment bo bardzo mi się spodobał i widzę w nim trochę siebie. Jak rodziła się moja obojętność, dystans. Jak powoli moje emocje przestały być zależne od działań czynnego alkoholika. Ja się rozstałam więc było mi łatwiej. Tobie pewnie jest trudniej bo go oglądasz, tym bardziej słowa uznania za twoją postawę i pracę nad sobą 

Taką mam dziś refleksje - odkąd zaczęłam zdrowieć ze współuzależnienia mam w sobie coraz większą wdzięczność. Każdy dzień ma swoje wyzwania ale i chwile szczęścia. Nie czekam już oby do wieczora, oby uśpić dzieci, dziś każda godzina jest podarunkiem.
Święta które spędzamy w domu, chorujące dzieci i trochę też ja, skwaśniałe flaki i zepsute ciasto oraz uzależniony chorujący mąż w tle - to wszystko jeszcze w poprzednie święta spowodowało by, że płakała bym załamana. A dziś cieszę się że leki działają i gorączka spada, że najmłodszy się jeszcze trzyma bez choroby, że odwiedziła mnie siostra z prezentami i darami od mamy, że mąż bez szemrania wstał rano do dzieci żebym mogła odespać trochę chorobową noc. Jestem wdzięczna za pełną lodówkę, opłacone rachunki i piękne kazanie u dominikanów na mszy on-line. Na wiele spraw w moim życiu nie mam wpływu, nie mam też wpływu na to jakie uczucia pojawiają się u mnie wobec tych zdarzeń ale mam pełny wpływ jak zareaguję na nie. Dziś na przykład widząc mojego męża który bez najmniejszej nawet gorączki "umiera" to chce mi się poprostu śmiać - nasze dzieciaki są dzielniejsze  w chorobie niż ten dorosły przecież człowiek. Nie pozwalam sobie na poczucie winy, że się nim nie opiekuje.  Wiele przykładów z tego forum dało mi pewność że trzeba inaczej - mogę mu współczuć ale wie gdzie są leki, rączki ma, jak głodny to do lodówki trafia więc i tam może trafić. 
​​​​​​
 

Trudny dziś dzień, od rana nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Wczoraj zrozumiałam dlaczego mój mąż nie pije w święta - poprostu nie ma pieniędzy. Wysłałam go po bułki i nie dostałam ani reszty ani takiej ilości pieczywa jaką chciałam. W trakcie dnia wyszło że kupił sobie jakiś piwny muzgotrzep (bo nie było tej kasy dużo) i tym upił się do nieprzytomności i spał w trakcie pracy. Potem wyszedł i udawał że głowa go boli przez chorobę. Powiedziałam mu że wiem czemu źle się czuje i że nie podoba mi się to. 
​​​​​​Dziś przypadkiem weszłam do pokoju w którym pracuje i zobaczyłam że ogląda film na YouTube o rozwodach. Zapytałam czy chce mi coś powiedzieć czy też może dowiem się z pisma z sądu. Wywiązała się rozmowa w której znowu próbował wpędzić mnie w poczucie winy bo jeszcze w wakacje będąc pijana współuzależnieniem straszyłam go rozwodem by spowodować żeby się leczył. Nie jestem z tego dumna ale tak właśnie bylo. Więc twierdzi że zrobi tak jak ja chcę. Po co to opisuję? Bo byłam podczas tej rozmowy spokojna i rzeczowa. Emocje we mnie szalały ale ja zachowałam spokój i wyjaśniłam że nie chcę rozwodu tylko tego żeby się leczył. Że nie tylko ja twierdzę że jest uzależniony ale również terapeutka u której byliśmy na małżeńskiej terapii oraz jego własna bo przecież dostał od niej namiar na terapeutę uzależnień gdzie miał się zapisać (sam mi o tym mówił na początku grudnia). Dodatkowo fakt że nie może powstrzymać się od używek podczas opieki nad dziećmi i podczas pracy to też przecież ogromny problem. Rozmowy o podjęciu terapii nie pamięta a co do reszty argumentów to przecież podobno o to mi chodziło żeby zrobić z niego alkoholika.
Wiecie, ulżyło mi po tej rozmowie. Jakby współuzależnienie porównać do kajdan z łańcuchem którymi przypięłam się do męża to dzisiejsza rozmowa odłupała kolejne ogniwo z tych więzów. 
Jego siostra cioteczna jest adwokatem od rozwodów - to jej filmik oglądał. Bałam się wcześniej, tej walki która być może mnie czeka bo ona na pewno będzie go wspierać. Teraz już się nie boję - jeszcze sama nie chciałabym jej zaczynać ale jeśli będzie trzeba to dam radę. 
Oby tylko powoli każdego dnia trzymać się zasad i mieć ster na zdrowe życie. Trwanie w tym zdrowym patrzeniu jest bolesne ale potrzebne i jest moim wyborem.

Cześć Nadzieja,
Gratuluję kolejnych postępów na drodze zdrowienia.
Oprócz rozwodu jest jeszcze separacja, która jest mniej radykalnym krokiem. Można się odseparować wyprowadzając się od pijącego małżonka, to tzw. separacja faktyczna. Można też wystąpić do sądu o orzeczenie separacji, czyli tzw. separację prawną. Przed sądem trzeba udowodnić ustanie więzi uczuciowej, fizycznej oraz ekonomicznej w małżeństwie. Ten rozpad więzi nie musi być trwały, jak to ma miejsce przy rozwodzie.
Małżonkowie w separacji pozostają małżeństwem, nie mogą wyjść za kogoś innego. W pewnych sytuacjach są zobowiązani do niesienia sobie wzajemnej pomocy. Poza tym skutki orzeczenia przez sąd separacji są takie jak rozwodu. Ustaje wspólność majątkowa. Sąd orzeka o władzy nad dziećmi, kontaktach itd. podobnie jak przy rozwodzie. Co do tego, czy w separacji ustaje obowiązek zachowania wierności toczą się spory. Ale jeżeli jedno z małżonków wejdzie w czasie separacji w konkubinat, to nie ułatwi mu to uzyskania korzystnego wyroku w procesie rozwodowym. Separacja może być krokiem do rozwodu, ale może też się zakończyć powrotem małżonków do siebie. Wydaje się, że rozwód po separacji jest prostszy niż rozwód nie poprzedzony separacją. Choć nie ma żadnej konieczności uzyskania separacji przed rozwodem.
Wygranie jakiejkolwiek sprawy nie zależy od tego, jak bardzo adwokat kogoś lubi i wspiera. On będzie miał swojego pełnomocnika, Ty swojego. A decydować będzie sąd. Liczyć się będą twarde fakty, oraz trochę to, jak zostaną przedstawione. Podstawowy fakt jest taki, że Twój małżonek jest alkoholikiem, i nie chce się leczyć.
Dbaj o siebie, pozdrawiam. Tomek
 

Dziękuję Tomasz23 za merytoryczny wpis, nad separacją już się zastanawiałam ale z powodu zależności finansowej chciałam odwlec to w czasie dopuki najmłodszy syn nie pójdzie do przedszkola a ja do pracy. Ta ostatnia rozmowa z mężem uświadomiła mi że byłam jeszcze w sierpniu bardzo zastraszona i przez to nie umiałam logicznie myśleć. Myślałam że skoro z boku nie widać uzależnienia mojego męża to muszę mieć twarde dowody aby mu to udowodnić, że skoro jest przemoc psychiczna to jej nie mam szans udowodnić. I nie robiłam nic by te dowody zbierac. Bardzo bałam się że odbierze mi dzieci bo ja nie mam za co się utrzymać. Strach bardzo mnie blokował - bałam się że jeśli zareaguję stanowczo to już nie będzie obojętny i zimny tylko wściekły. A wściekły jest bezwzględny to już wiem - jutro muszę sprawdzić salon bo podejrzewam że zainstalował kamery. I wiem jak bardzo ten lęk i blokady to było chore myślenie. Nadal się boje ale małymi kroczkami działam. Jutro mam umówioną wizytę w lokalnym MOPSie i zobaczymy co dalej. To fakt że rodzina mojego męża będzie mi przeciwna ale zawsze mam wsparcie w mamie i siostrach. 
Z powodu jego uzależnienia nie chcę też by miał pełnię władzy rodzicielskiej bez względu na to czy będziemy mieć separację czy rozwód.
Wiem że małymi krokami ale działam i nie stoję w miejscu choć czasem potrzebuję popchnięcia w dobrym kierunku, bardzo pomaga modlitwa o pogodę ducha.
Dziękuję Bogu za to forum, moje wsparcie bez względu na porę dnia lub nocy

Dziś dostałam od męża smsa że się wyprowadzi do końca marca bo tak go poniżyłam, zrobiłam z niego alkoholika i narkomana że przeze mnie tylko ciągle gorzej się czuje. Próbowałam z nim rozmawiać ale brak porozumienia, logiczne argumenty że to nie jest tylko mój osąd ale i terapeutów których odwiedzaliśmy nic nie dały. Jestem zła a on chce być w końcu szczęśliwy. A wszystko dlatego że gdy weszłam do pokoju w którym pracuje zobaczyłam że pił piwo, butelki schował u córki w szafce. Powiedziałam mu że mi się to nie podoba i z tego taka sytuacja. I oczywiście nie mógł mi tego powiedzieć w oczy tylko SMSem.Teraz śpi - tak to wygląda u takiego depresyjnego uzależnionego - "jestem taki biedny bo ty tylko się czepiasz, nie będę się odzywał, uczestniczył w życiu, nici nie pozwalasz i nie mam przez ciebie żadnej radości w życiu" . Nie mam już sił nic mu tłumaczyć. Liczyłam się z różnymi scenariuszami ale jest ciężko. Widzę jak walczą we mnie mechanizmy współuzależnienia, żeby porozmawiać, przeprosić (tylko za co  ) żeby już lepiej się poczuł ale już tak nie zrobię. To jego życie i jego wybory. 

Mąż przed chwilą wrócił kompletnie pijany do domu. Powiedziałam, że jak nie wyjdzie z domu to zadzwonię po policję. Zbył mnie śmiechem ale nie ugięłam się i zadzwoniłam. Uciekł nim skończyłam rozmawiać z policją. Cała się trzęsę i płaczę. Czuję ogromnie poczucie winy choć wiem że to co zrobiłam jest słuszne. Mam dość jego pijaństwa, że dzieciaki na to patrzą. Mam dość tej psychicznej pszemocy - szpileczki wbijane mi niby żartem, oschłości, uciekania w pracę lub telefon. I mam już dość tego poczucia winy choć nie zrobiłam nic złego. Mam ciągle wrażenie że muszę dookoła wszystkim udowadniać że nie oszukuję. Tylko na terapii i w MOPSie po kilku opowieściach co dzieje się w domu mówią że mam rację, że moja ocena sytuacji jest dobra i że muszę działać dla dzieciaków. Długo zastanawiałam się co jest mniejszym złem - widok pijanego lub nieobecnego ojca czy interwencje policji. Ostatnio nie mogę już dotrzeć do męża - ustawił się w roli ofiary i nie uznaje swojego nałogu. Grudzień był okropny, cały ten rok był okropny. Nowy rok zapowiada się bardzo bardzo trudny. 

Tak naprawdę nic nie musisz nikomu udowadniać. Kiedyś rozmawiałam z moją siostrą o bracie, który jest krzyżowo uzależniony. Chciałam jej wytłumaczyć, że pomaganie mu i dawanie pieniędzy to nie jest ta droga. Jak grochem o ścianę. W pewnym momencie zrozumiałam, że to jest bez sensu, nie mam takiej mocy aby wpłynąć na czyjś sposób myślenia Nie mam też potrzeby żeby inni rozumieli moje postępowanie, najważniejsze, że jestem przekonana, iż to co robię jest słuszne. Wiem, że nie jest to ślepe przekonanie ale efekt zdobytej wiedzy, popartej doświadczeniem.

Nadzieja1385 
brawo za odwagę. Przekroczyłaś swoją barierę strachu. Przyjechała policja? Spisali interwencję? 

Kasia31 mąż uciekł jeszcze jak rozmawiałam z dyspozytorką i powiedziała że policjanci nie przyjadą jeśli jego już nie ma, nie wiedziałam że mogę domagać się ich przyjazdu i notatki. Sama jestem zdziwiona że starczyło mi odwagi ale tym razem oprócz podśmiewania były też popchnięcia więc coś mi w końcu przeskoczyło w głowie. Pani w MOPSie chciała mi podczas mojej wczorajszej wizyty założyć niebieską kartę ale ja się wahałam. Teraz już nie mam wątpliwości że to konieczne i w poniedziałek działam z tym, chyba że policja będzie potrzebna i w weekend.

Alex75 dzięki za swój przykład. Mi też pomaga świadomość że to nie moja opinia ale też specjalistów. Poczucie winy jednak wraca nadal. 

Mąż wrócił koło 7 gdy spałam i zamknął się w pokoju córki ( jej tam nie było bo spala ze mną). Poprosiłam siostrę żeby przyjechała i wtedy weszłam tam, zapytałam czy pamięta co w nocy robił - że mnie popychał i się wyśmiewał. Oczywiście nic takiego się nie wydarzyło według niego i wszystko zmyśliłam. Obraził się i wyszedł i oby wrócił trzeźwy bo inaczej znowu wezwę policję o czym go poinformowałam. 
Jestem z siebie dumna choć bardzo mi ciężko.
Miałam też długą rozmowę z siostrą męża i chyba znowu coś do niej dotarło, że się zrozumiałyśmy. Chciałam ją uprzedzić co będę robić i dlaczego. Ale już nie będę patrzeć na to jak będą reagować na to rodzice męża i ona.
W nocy byłam jeszcze bardzo roztrzęsiona ale już się pozbierałam i działam.

Pojechałam dziś do mamy, oderwać się trochę od domu i skacowanego męża. Przed wyjazdem powiedziałam mu że w poniedziałek zakładam niebieską kartę, że od teraz jeśli wyczuje że jest pijany lub naćpany ma wyjść z domu albo wezwę policję. Tak samo jeśli będzie stosował wobec mnie jakąkolwiek przemoc. 
Sama jestem zadziwiona że jedna prawidłowa reakcja - telefon na policję - tak bardzo mnie wzmocnił. Tak jakby coś w końcu w mojej głowie zaskoczyło i już się nie boję. Odczuwam nadal poczucie winy i jakąś taką potrzebę ratowania męża ale one już mnie nie blokują w działaniu. Mam pewność (może złudną) że skoro zrobiłam to już raz to teraz będzie mi łatwiej dobrze reagować. Nie ma też we mnie ani grama chęci zemsty - raczej czuję się jak lwica broniąca potomstwa. 
Wiem jedno, bez pracy nad sobą w terapii, spotkań Al-anon (narazie tylko on-line) i ciągłego pogłębiania wiedzy o chorobie która trawi moją rodzinę nie byłabym tu gdzie jestem. I wiem że nie mogę spocząć na laurach to dopiero początek drogi do zdrowego życia.Gdy wróciłam mąż nadal trzeźwy, więc może choć dzisiejsza noc będzie spokojna.

​​​

Nadzieja1385 napisał:

(...) Grudzień był okropny, cały ten rok był okropny. Nowy rok zapowiada się bardzo bardzo trudny. 

Dla mnie grudzień 2021 r. był okropny. Tak okropny, że aby znaleźć ulgę, pod koniec grudnia poszedłem na pierwsze spotkanie Al-Anon. 31 grudnia 2021 r. położyłem się spać przed północą, nie chciałem się obudzić. Był to chyba najgorszy dzień mojego życia, całkowite dno. Rok 2022 zapowiadał się tragicznie.
A mimo to był udany. Zdałem egzamin zawodowy, wybudowaliśmy dom do stanu surowego otwartego, żona poszła na terapię, wyszliśmy z kryzysu w małżeństwie. Żegnaliśmy rok we dwoje bawiąc się na imprezie abstynenckiej. Nie jest idealnie, ale bez porównania lepiej niż było.
Nic nie jest okropne w nieskończoność. Być może okropny grudzień jest dla Ciebie zapowiedzią zmian, które znacząco poprawią jakość Twojego życia?
Dbaj o siebie.
Pozdrawiam, Tomek

Tomasz23 czytałam Twój wątek, podziwiam jak się zmieniłeś między pierwszym i ostatnim postem. Gratuluję Wam tego roku pełnego pracy nad sobą która tak pięknie zaowocowała. Dzięki że dzielisz się swoim doświadczeniem, często widzę Twoje trafne komentarze w innych wątkach i biorę dla siebie.
Chciałabym bardzo chodzić na Al-anon w realu ale spotkania o 17 na ten moment są niemożliwe. Nie zostawię dzieci z mężem w tej chwili a siostra o tej porze dopiero wraca z pracy. Ale mimo to gdy 8 grudnia pierwszy raz połączyłam się na mityng on-line poczułam że jestem w dobrym miejscu. Teraz jestem na 3-4 mityngach w tygodniu, dodatkowo czytam "Odwagę do zmian" na każdy dzień. 
Jestem pewna że nowy rok przyniesie mi zmiany, bo stary odarł mnie skutecznie z iluzji i teraz nie skupiam się na ratowaniu małżeństwa i męża a na lepszym, zdrowszym życiu w którym moje dzieci będą mogły bezpiecznie wzrastać. Nawet za ten okropny grudzień jestem wdzięczna Bogu bo chyba dzięki temu już w pełni pogodziłam się z moją bezsilnością wobec nałogów męża. Widzę jak od sierpnia do grudnia jego cykl zatoczył koło. Dziś jak gdyby nigdy nic mąż zagaduje do dzieci, coś tam się z nimi bawi, robi podpłomyki obiecane jeszcze przed świętami - normalnie zaczyna tak zwany "miesiąc miodowy" tylko ja tym razem nie łudzę się że to trwała zmiana. Cieszę się że dzieci dostaną trochę tej lepszej części taty bo to dla nich bardzo ważne.
I tak, to prawda że żaden trud nie trwa wiecznie. A dziś jest spokojniej i dziś jestem za to bardzo wdzięczna 

Dziś trudne wieści, teściowa ze szpitala wraca już leżąca, wspomagana tlenem. Zostało jej pewnie kilka tygodni, może wiecej. Rak płuc zabija dusząc - straszna śmierć. Gubię się w emocjach, powracają lęki i wspomnienia z pogrzebu taty po jego samobójczej śmierci. 
Jutro urodziny mojego starszego syna, trudne w obliczu ostatnich wydarzeń z mężem i umierania babci. I w tym wszystkim to ja jestem jedyną osobą która im może to wytłumaczyć. Choć samej tak trudno mi się z tym wszystkim uporać.
Przypomniała mi się jedną z sesji terapii małżeńskiej gdzie mąż miał pretensje, że nie pamiętałam o jego urodzinach które wypadły tydzień po pogrzebie mojego taty. Prawda, zupełnie o tym zapomniałam ten jeden raz. I czułam się bardzo winna wtedy, jak ja go bardzo przepraszałam że zapomniałam  .
Chaotycznie dziś bardzo piszę ale zauważam, że  teraz nie skupiam się jak mężowi pomoc w tej sytuacji, nie wybiegam z pomaganiem. Współczuję mu ale jest dorosły i sam decyduje co będzie robił. Nie boję się też że "pójdzie w tango" z powodu sytuacji z mamą - jego wybór, wie jakie konsekwencje go czekają, a ja nie dam mu taryfy ulgowej i nie będę tolerowała przemocy. 
 

9 urodziny mojego syna, myślę że jego pojawienie się zapoczątkowało we mnie zamiany. Przez te 9 lat popełniłam okropnie dużo błędów których konsekwencje teraz zbieram, to fakt. Faktem jest też, że dojrzałam, rozwijałam się i dziś stoję w miejscu w którym w końcu widzę jak wygląda zdrowe życie. Jeszcze dużo przede mną do zrobienia ale patrząc wstecz na historię mojej rodziny, szczególnie patrząc na życie mojej babci i mamy z których nieświadomie brałam wzór kobiecości, wyraźnie widzę, że odważyłam się zerwać ze schematem. To powód do dumy i jestem dziś z siebie dumna. Dziś po ciężkim dniu znowu obwiniałam się o to że skazałam moje dzieci na taki los, a potem dotarła do mnie ta prawda. Jestem pierwszym pokoleniem które zrywa ze schematem, dzięki mnie moja córka będzie miała szansę na uniknięcie losu kobiet z mojej rodziny. 
Chciałam napisać eleborat dziś o zachowaniu się mojego męża. Mogłabym ponownie obwinić się o wdanie się w bezsensowne z nim rozmowy. Ale dziś już prawie się kończy a ja, jak Bóg da, dostanę jutro zupełnie nowy dzień i będę mogła spróbować zapełnić go lepiej niż dzisieszy. Wybaczam dziś to wszystko i jemu i sobie. Dziękuję Bogu za dzisiejszy dzień który uczynił mnie znowu trochę mądrzejszą.
Jestem wdzięczna za wielki dar otrzymany 9 lat temu, za mojego tak mądrego syna.