Wiatam.
Podczytuje forum od lipca. Daliście mi dużo do przemyślenia, dużo łez się polało.
Aż w końcu nadszedł ten dzień gdy zdecydowałam że nawet gdyby cały świat mial mi się zawalić zaczynam układać puzzle mojego życia, ( aczkolwiek już wcześniej wprowadzałam pewne zmiany).

Witaj
Pięknie to ujęłaś, powodzenia życzę
Jestem Monika alkoholiczka.

Witaj Róża, fajnie że dołączyłaś, opowiadaj.
Jestem Alicja, trzeźwa alkoholiczka, współuzależniona i DDA.

Dzień dobry,Róża dobrze,że dołączyłaś.Dziś jest miting forumowy o 20 czasu polskiego,informacje w zakładce u góry.Serdecznie zapraszam.

Cześć Róża

Witaj na forum Róża

Już widzę, ze trochę to potrwa zanim się połapie jak się tu poruszać.
A wiec tak. Ma 38 lat a w związku od 20, mamy troje dzieci, najstarszy 15,5 a dziewczyny 12 i 4.
Mąż jest synem alkoholika, jego rodzice rozchodzili się i schodzili aż ostatecznie kres położyła smierć teścia. Właściwie nie wiadomo czy był to wypadek czy ktoś mu pomógł. Teściowa niestety nie należy do najbystrzejszych, do tej pory miała kilku partnerów alkoholików i może to dziwne ale większość z nich już umarła.
Wychodząc za mąż wiedziałam, ze może być ciężko, ale założyłam, ze nawet gdybym miała być tylko kilka lat szczęśliwa to chce zaryzykować. I tak minęło 16 lat małżeństwa a my wciąż jesteśmy razem. Czy jestem szczęśliwa? Tak. Tylko wiadomo jest coś jeszcze, ten cierń co mi dokucza.
Od początku nasz związek opierał się na jego częstych wyjazdach. Mąż nauczony z dzieciństwa wciąż wiedzie żywot na walizkach. Praca. Wiec jest nauczony dbać o siebie sam.
Ja jestem typem samotnika, domatora. Nawet skrajnego domator, do szczęścia nie wiele potrzebuje.
Mamy bardzo przeciwstawne temperamenty, mąż żywiołowy, wszędzie go pełno, ja odwrotnie. Uzupełniamy się i chyba tylko dzięki temu wciąż jesteśmy razem. W rozmowie czy konfliktach on cała litania a ja 2-3 słowa.jestem dość cierpliwa wiec zazwyczaj czekam na koniec monologu i dopiero coś tam powiem, oczywiście najczęściej mąż się miesza bo to ja mam racje.
Myśle, ze problem z alkoholem zaczął się jakieś 8-10 lat temu.
Ale nie jest tak źle. W sensie, mąż żadko się upija, nie robi awantur bo nie ma z kim.
Czasem nie pije kilka dni, a jak pije to czasem tylko piwo czasem dużo więcej ale tak, ze pion trzyma.
Mam jednak świadomość ze to choroba postępująca i dlatego nie zamierzam dłużej czekać.

Witaj Róża na forum
Wiesz, przypomniałaś mi coś. Kiedy mój mąż pił zawsze było tak, że w towarzystwie to on miał najwięcej do powiedzenia. Ja z reguły siedziałam cicho, wydawalo mi się, że moje słowa niewiele wnoszą do dyskusji albo "co ja tam mogę wiedzieć, inni wiedzą lepiej". I wiesz co to było? To nie był mój typ charakteru, ja byłam tak bardzo stłamszona, zamknięta. Nie widziałam własnych potrzeb, nie widziałam potrzeby kontaktu z innymi ludźmi i nie sprawialo mi to przyjemności.

Z czasem kiedy rozpoczęłam pracę nad sobą, moje konkrakty z ludźmi ożyły na nowo, a ja zaczęłam czerpać przyjemność z rozmów. Moje milczenie spowodowane było bardzo niskim poczuciem własnej wartości,ktore teraz staram się w sobie budować.

Witaj Róża na forum Kasia.Fajnie że dołączyłaś tu do Nas

Jeśli nie zamierzasz dłużej czekać to może chciałabyś skorzystać z dzisiejszego mityngu Al-Anon online. Rozpoczyna się o godzinie 20:00 (niedziela). Są to spotkania osób, które miały lub mają wśród swoich bliskich kogoś chorującego na alkoholizm i dzielą się swoim doświadczeniem. Wystarczy zainstalować Skype i się podłączyć. Zapraszam

Tutaj znajdziesz więcej szczegółów i tematy:

niepijemy.pl/forum/wydarzenia-ogloszenia...jemy?start=70#521724

Po kliknięciu w link

join.skype.com/ntZxUgsQHfMq

zostaniesz przekierowana na czat Grupy Al-Anon “Niepijemy”.

W każdą niedzielę około godziny 19:50 czasu polskiego znajdziesz na czacie link do mityngu Grupy Skypowej “Niepijemy”.

Aby wziąć udział w mitingu kliknij w niego.

Kast001 napisał:
Niestety wiem, ze to wyniosłam z mojego domu rodzinnego. Moja mama zawsze była niezadowolona z taty, ciagle narzekała, dzieci były dla niej problemem. On nie pił, ale to taki prymitywny typ, z czasem zrozumialam, ze się go wstydziła i gardziła cała jego rodzina.
W życiu miała ciężko, wiec najlepiej żeby dzieci siedziały cicho, nic nie mówiły, nic nie chciały, nie chorowały i nigdzie nie chodziły. Jak coś przeskrobali to skutecznie kijem wybijała to z głowy.
Nie mogłam mieć koleżanek ani żadnych zajęć, ale idealnie nadawałam się do różnych mozolnych prac w pojedynkę. Teraz to widzę, ze byłam wykorzystywana to przygotowywania gruntu, ja pracowałam a laury spadały na nią.

Także dobraliśmy się z mężem „idealnie”.

Witaj Róża .

Dziękuje za miłe przyjęcie. Aż mi ciężko uwierzyć ze to wszystko się dzieje.
W końcu mam miejsce gdzie będę zrozumiana, gdzie to co napisze nie będzie dziwne i śmieszne.
Tu jestem sama, tylko ze swoją mała rodzina. Nie mieszkań w Polsce wiec często nawet nie mam z kim porozmawiać, rodzina sama się nie kontaktuje.
Znajomych nie mam, co do kontaktów z rodakami, ciężko, wszystko w duchy nieufności. Jedynie znajomi to męża koledzy z pracy.

Witam po świętach.
Ostatni post nie udało mi się umieścić, cały czas wyskakiwał jakiś błąd. Wiec teraz zamierzam pisać krótko a może częściej, tak na wszelki wypadek.
Dzieci wróciły do szkoły, mąż siedzi i chrząka w kuchni czyt.: myśli po wczorajszej rozmowie.
swoje na teraz ogarnęłam, za godzinkę do pracy.

Dziś napisze tylko co odkryłam kilka miesięcy temu i do czego często wracam, a jest to książka pod tytułem „ Jak żyć i przestać się martwić”, odsłuchuję na you tube, ponieważ tu mam ograniczony dostęp do polskich wydań i nie chce przemęczać wzroku ani tracić cennego czasu.
W zasadzie najważniejsze dla mnie są 1-3 pierwsze rozdziały.
Postępując w ten sposób udało mi się częściowo zredukować stres. Częściowo poradziłam sobie z moim największym zmartwieniem.
Gorąco polecam ta pozycje.

A teraz na wszelki wypadek kończę.

Długo mi zajęło zanim się zdecydowałam co będzie moim centralnym puzzlem. Niby wszyscy tu piszecie, ze to ja sama nim powinnam być, a sumienie mówi mi inaczej.
I tak minęło mi kilka miesięcy rozmyślań, decyzji. Przed Bożym Narodzeniem zdecydowałam. Po wielu latach unikania spowiedzi postanowiłam to zmienić. O dziwo nawet mąż był z nami i wydawało się być tak pięknie, ( ale jednak w Wigilie pokazał rogi).
Mimo smutku jeździłam z dziećmi na msze, znaleźliśmy niedaleko nas polski kościółek, na mszy po kilka osób. Zostałam nawet z córka wywołana z „ tłumu” do czytania. Dziwne i obce mi to zjawisko bo jednak unikam pokazywania się światu jak to tylko możliwe. Dodatkowo nagle zniknął syn i pojawił się w roli ministranta. Także Bóg ostro się za nas wziął.
Przez 20 lat mieliśmy z mężem konflikt dotyczący antykoncepcji, dla niego to tylko wymysł i brednie, a dla mnie to poważna sprawa. Stad brak sakramentów. Ale skoro przez tyle lat w większości mu ulegałam, a wiązało się to z jego częstymi wyjazdam to teraz pora na zamianę ról.
To jedna z granic która postanowiłam postawić, to Bóg ma być w centrum. Co z tego wyniknie nie wiem, aktualnie nie ma problemu bo mam czas bezpieczny. Okaże się za kilka dni.
Do tego mam chorobliwy lek przed prowadzeniem auta, dosłownie mnie telepie, mam mdłości i rozwolnienie. Jakoś udaje mi się zebrać i jeżdżę 2 razy w tygodniu do pracy, ale czy się przełamie i zrobię dodatkowe rundy na msze? Sama nie wiem, pewnie cała noc nie będę spać, bo jutro święto. Mąż różnie czasem się buntuje, a czasem widzę jak słucha jak by chciał się zbliżyć do Boga. Jutro pewnie nic z tego nie będzie, bo to nie niedziela, a dzieci będą w szkole.
Do tego tydzień temu ten mitting o sile wyższej, jakby potwierdzenie tego, ze jestem na właściwej drodze. Szkoda tylko, ze to czas usypiania najmłodszej pociechy, a to bardzo energiczne stworzonka.
Ale jestem wam bardzo wdzięczna, za te słowa.

Mieliśmy tez z mężem rozmowę na temat jego picia. Przygotowywałam się kilka dni, według tego co tu piszecie, nie nastawialam się na nic dobrego. I tak było śmiech i zaprzeczenie. Ale dzięki mojemu nastawieniu nie było mi ciężko, a nawet poczułam ulgę. No to zamykamy pewien rozdział i zaczynamy nowy. Nie będzie więcej rozmów na te tematy. Ja biorę się za siebie, a co on zrobi nie wiem. Smutno mi bo może nie będzie wspólnej przyszłości, ale trudno, za kilka lat będę mieć sile i nie wiadomo co jeszcze.
Obserwuje mnie, niby jest tak jak zawsze, ale czuję napięcie. Pewnie myślał, ze będą ciche dni, ale po co? Co to da? Tylko nerwy.

Dziękuje. Słuchałam dwie niedziele, troszkę mi ciężko to ogarnąć, bo to czas usypiania najmłodszej. To bardzo energiczna i głośna istotka, wiec raczej nie dam rady zabierać głosu.

Roza napisał:
Cześć.

Bywałem na mitingach, na których odzywały się kobiety, a w pewnym momencie było słychać w tle dziecko i wypowiedź tej osoby się kończyła. Dla chcącego nic trudnego

Kiedyś napewno się uda, narazie nawet nie jestem w stanie dzielić się doświadczeniem, bo go nie mam.

Witaj Rózo
Jakis czas temu odkryłam że my ludzie jesteśmy istotami stadnymi z natury i źle się czujemy w samotności. Dlatego potrzebujemy wsparcia i innych ludzi , potrzebujemy ludzich takich jak my bo najlepiej czujemy sie sami ze sobą i takich ludzi szukamy - podobnych do nas
Ja czytam to forum i widzę się czasem w lustrze , ty też odnajdziesz tu bratnie dusze
Pamietaj że samotnośc nas zabija Bądź z nami

Witaj myślę że jesteś bardzo silna osoba z charakteru a to już coś. Jestem tak jak Ty na początku mojej drogi i wierzę że też mi się uda pozdrawiam i życzę Ci i sobie wytrwałości

Kalindra napisał:
Dziękuje ci za ten post. Miałam wczoraj napisać, ale potrzebowałam czasu, żeby poukładać myśli. Wyzwoliłaś w mojej głowie prawdziwa lawinę. Skacząc z jednej na druga zrozumiałam, w końcu zrozumiałam gdzie tkwił mój problem problem.
Jak byłam mała często wprowadzałam do domu biedne bezpańskie zwierzęta, miałam ksywę „ kocia mama”. Jednym z takich „ zwierzątek” był mój mąż. Chciałam go leczyć, ochraniać, dać ciepło. I może by było ok, ale zapomniałam, ze przedewszystkim powinien być moim mężczyzna. Nie postrzegałam go w ten sposób, przez to nawet nasze pożycie jest takie sobie, często wypomina mi chłód.
Tak wiec mam nad czym pracować.

Roza napisał: Mam trochę podobne doświadczenia. Obydwoje pochodziliśmy z rodzin z problemem nałogów i przemocy więc myślałam że jako para damy sobie trochę opieki i miłości których nie dostaliśmy w dzieciństwie i to pomoże nam dojrzeć emocjonalnie. Okazało się że to się nie sprawdziło. Teraz uważam że przestrzenią leczenia jest terapia, grupy wsparcia, niektóre przyjaźnie.

Mi najtrudniej się pogodzić z tym, co może zrobić alkohol z dobrego człowieka.
Moj nie pije, aż tak bardzo i jak pomyślę ze to może się zmienić i jakim może się stać człowiekiem to aż mam ciarki.

Lepiej zawsze zapobiegac niż leczyć

Witaj Roza jestem Kama , żona alkoholika, współuzależniona.
Odnośnie nie picia "aż tak".
Mojego męża przez 14 lat naszego małżeństwa szwagrowie wręcz namawiali żeby chociaż odrobinę się napił. " No co ty baby się boisz"??!
A potem coś przeskoczyło i nie dało się przetłumaczyć żeby nie pił . Chociaż z doświadczenia wiem że jeśli nie pije dużo to tym bardziej będzie się wypierał że ma problem, u mnie również to miało miejsce.
Pozdrawiam Kamila

NaPrzeciwWszystkim napisał:
Tak zgadzam się z tobą, dlatego tu jestem. Nie chce czekać, patrzeć jak się zmienia. Może zmieniając siebie zmienię i jego, albo będę na tyle silna, żeby żyć normalnie bez niego czy obok niego. Narazie nie planuje rozwodu ani drastycznych rozwiązań, chce odnaleźć siebie i być szczęśliwa, a co z nim się okaże.
Po ostatniej rozmowie ,( w której mnie wyśmiał) utwierdziłam się, ze problem jest i łatwo nie będzie, jak na razie jeszcze nie pił, widzę, ze mnie obserwuje i chrząka po swojemu czyli czuje się nie zręcznie.Wiem ze nie ukrywa bo nie ma jak. Od kilku tygodni boli go ząb i zalewa wódka, dziś mówił " 5 razy w nocy zalewałam", po czym pojechał do dentysty.
wczoraj wieczorem przypadkowo włączył program o alkoholu, prowadzący powiedział " alkohol to rodzaj oslodzonego narkotyku, wzbogaconego smakiem" i inne rzeczy, maź słuchał nie wyłączył, szczerze przyłapałam się na myśli, ze może to da mu do myślenia. Oj wciąż chce żeby coś mu klepki w głowie poprzestawiało. Wciąż spoglądam i myśle czy wypił czy nie.

Zaczęłam w lipcu czytać to forum i pierwsze co zrobiłam to postawiłam granice, " piłeś-nie będzie zbliżenia" oczywiście próbował się targować, a ja twardo przy swoim. Zyskałam tyle, ze i ja i dzieci prawie nie widujemy go z alkoholem. Trochę spokoju, a teraz pora na kolejne elementy układanki. Zajęłam się więcej dziećmi, do tej pory nie umiałam i zaniedbywalam wiele, ciagle patrzenie na męża zabrało mi sporo energi i czasu. Teraz wybrałam metodę " przez żołądek do serca" rozpieszczam moja rodzinkę i sama odkrywam nowości, szok jak ja lubię grubo mielony pieprz, prawdziwy rarytas.Więcej pomagam im w nauce, szczególnie z synowi z nauka języków. Czasem już mi głowa pęka tyle tego jest bo muszę ogarniać 4-5 języków, dopytywać fizyki po francusku co po polsku przecież jest trudne. Ale jaki hiszpański jest piękny, rosyjski to już z górki do angielskiego pozbyłam się traumy. Mam głowę cały czas zajęta. Do tego uczę się grać na flecie, pomaga mi to, złe emocje wylatuje ze mnie w postaci może i sfałszowanych, ale jednak pięknych dźwięków. Do tego córka przyniosła w niedziele ukulele wiec będziemy razem koncertować.
Każdego dnia staram się odnaleźć coś w danym dniu za co jestem wdzięczna Bogu, początkowo to było trudne.
Teraz zaczynaja mi się płodne, oj będzie cieżko bo prze 20 lat mu ustepowalam. Ale chce przystępować do komuni, muszę wytrwać i być konsekwentna.