Czy ja potrzebuję terapii?

Postaram się ująć, jak najkrócej. Dorastałam w rodzinie dysfunkcyjnej, trudno mi to przyznać, ale taka była. Relacje rodziców zdominowane przez popijanie taty – utrzymywał sam całą rodzinę, przez stres z czasem zaczął pić po pracy piwo czy wino – nie przychodził nigdy zalany, nie zaniedbywał obowiązków itp. Mama tego nie akceptowała i były ciągłe awantury. Gdy nie było awantur z tatą, to były ciągle ze mną. Odłożyłam coś w złym miejscu, krzywo powiesiłam firankę, źle umyłam podłogę…powodów miliony. Zawsze źle coś zrobiłam, źle powiedziałam. Mama obrażała się bez słowa wyjaśnienia i nie odzywała tygodniami. Tak długo, aż ja przeproszę, ubłagam by wróciło do normy. Jak zaczęłam chodzić z chłopakiem (obecny mąż), to był żal, że ją zostawiam, już nie jestem tylko jej i gdy chłopak przestał się podobać mamie (kłóciłam się z nim, przenosząc do związku patologiczne modele zachowań), to słuchałam wyzwisk, że myślę xxxx, a nie głową, że spotykam się z nim tylko dla xxxx, a nie miłości, że psuję dobre imię nazwiska, że mam wypieprzać z domu itp. Nikt nigdy mnie za to nie przeprosił. We wspominkach uznane jest to za troskę mamy o córeczkę. Przytaczane w formie żartobliwej, choć po tych awanturach wtedy chciałam odebrać sobie życie. Obecnie mam rodzinę, dziecko, męża. Relacje z mamą są poprawne – zakłamane przez brak możliwości ich naprawy i nazwania. Staram się być towarzystwem, przyjaciółką, żeby zawsze pomóc mamie, bo z tatą zazwyczaj nie rozmawia. Niestety nawet teraz w dorosłym życiu obraża się nagle, bez słowa, np. gdy powiem, że ten serek ma dużo cukru i ja raczej nie daję takich dziecku, obraża trwa tyle dni i tak długo, aż ja sama przyjdę i przeproszę za to, że śmiałam delikatnie wyrazić swoje zdanie. Boję się nazwać to wszystko, od zawsze boję się wszystkiego, odrzucenia. Cały czas edukacji byłam z boku, bałam się oceny innych ludzi, nie umiałam nawiązywać relacji, nienawidziłam siebie, bo skoro ciągle mama się na mnie obraża, to co mogę być warta? Do tego ciągle podpity tato, którego winię i nie winię – bo wiem jaki despotyczny charakter ma moja mama. Przy tym kocham ich oboje bezgranicznie, uważam, że są wspaniałymi ludźmi i całe dzieciństwo próbowałam im naprawić życie. Wiele modeli zachowań próbuję przenieść do swojej rodziny, co skutkuje często pogorszeniem relacji, ale łapię się na tym i walczę z tym, próbując wygrzebać ze swojego środka osobę pewną siebie, kochającą po partnersku, a nie wystraszoną i nienawidzącą siebie, stąpającą po polu minowym – obrazi się, czy nie? Całe życie słyszałam, że faceci są do bani, ranią, gdy w moim związku było dobrze, prowokowałam kłótnie, bo bardziej komfortowo i znajomo czułam się w kryzysie niż w sielance. Czy powinnam udać się do psychologa? Czy to da się jeszcze naprawić? Poza rodziną, w innych sferach uważam, że całe życie bałam się własnego cienia, nie osiągnęłam żadnego sukcesu, bojąc się potknięcia, nie próbowałam niczego nowego, nie imprezowałam zbytnio bo z reguły kończyło się to problemem z mamą, nie robiłam prawie niczego, jakby zdanie mamy było najważniejsze. Czuję jakbym pozbawiła się siebie. Jakbym była nic niewarta. Wiem, że rodzice są ze sobą nieszczęśliwi i przepłakałam hektolitry łez, a i tak nie naprawiłam ich życia. Lecz nadal ciągnie się za mną wszystko. Probuje zaprzyjaźnić się z mamą od 30 paru lat i wciąż jest obraża nagła, bez słów wyjaśnienia. Gdy próbuję rozmawiać, przeprosić- choć nie czuję się winna, to słyszę, że „nie ma o czym mówić…”. Jak mieszkałam w domu to dni milczenia w miesiącu to było mniej więcej 3 tygodnie. Z reguły nie rozumiałam dlaczego i płakałam myśląc co zrobiłam źle i myślałam jak bardzo się nienawidzę za to, że nie umiem mieć relacji z osobą, którą tak kocham.  Gdy urodziłam i wróciłam ze szpitala, mama chciała przyjść w tym samym dniu zobaczyć dziecko, źle się czułam, było po 17 i chciałam pobyć z mężem. Poprosiłam by jutro przyszła, obraziła się i nie chciała przyjść do mnie i dziecka. Relacje na długie miesiące stały się zimne i służbowe choć przepraszałam i błagałam. Otarłam się o depresję poporodową, bo miałam mocno wymagające dziecko i 0 wsparcie u mamy, na co liczyłam naiwnie. Nigdy nie uznała, że miałam prawo chcieć być pierwszy wieczór z mężem i dzieckiem. Gdy mówiłam,  że jej wtedy potrzebowałam, a ona nie przychodziła,  skwitowała że ja po porodzie chcisłam być sama. Choć ja mowilam co innego i błagałam by przyszła bo jej potrzebuję. Jak nie chciałam zjeść na obiad mięsa słyszałam, że jestem anorektyczką, wtedy dla nastolatki takie wyzwiska były bardzo ważne. Teraz by to po mnie spłynęło pewnie.

Czy ja naprawdę oszalałam? Czy tak powinno być?

Czesc
Wiele zachowan Twojej mamy znam z własnego domu niestety. 
Moja mama już nie żyje, ale w duszy to zostaje. 
Jedynie co pomaga, to terapia Dda /ddd. 
Masz dziecko i męża i to oni są Twoikm priorytetem, nie rodzice. 
Terapia pomaga się zdystansować, wzmocnić. Na pewno ją znajdziesz na NFZ w swojej okolicy. 
Dodatkowo są meetingi dda online. Można się zalogować posłuchać na początek. 
Te zachowania i emocje Ci same nie przejdą, ale dobra wiadomość.... Można się od tego uwolnić. 
Posłuchaj audycji o* Dda na własne nogi" na youtube.
Poszukaj literatury. 
Zawalcz o siebie. 
Pozdrawiam




 

Myślę że terapia DDA/DDD bardzo by ci pomogła. 
Sama jestem DDA po terapii, więc mówię to na podstawie własnego doświadczenia. 
Witaj na forum. Jestem Alicja, trzeźwa alkoholiczka, współuzależniona i DDA. 

Gdzie znajdę terapię on line?

A dlaczego online?
Ja robiłam terapię w realu. 

Witaj
Proszę abyś zapoznała się z Regulaminem.
Kolejne użycie wulgaryzmów będzie skutkowało czasową blokada konta

Nie dam rady chyba. Czuję jakbym robiła coś złego osadzając rodziców...

Meetingi online nie są terapia, są anonimowymispotkaniami ludzi online z tym samym problemem. 

​​​​​​Terapia zaś jest prowadzona przez terapeutę najczęściej na NFZ. Napisz do mnie na priv miejscowość, to pomogę Ci znalesc adres. 
Terapia nie jest osądzaniem rodzicow. To nie jest żadna zdrada. 
W Google znajdziesz wszystko, tak jak trafilas tutaj, ale to  tylko forum internetowe 

Witaj na Trzeźwym Szlaku Myślę sobie że Dysfunkcyjniacy Tacy jak Ty czyto Ja potrzebują kogoś czegoś Terapeuty ?? Terapii ?? coby pomogły poogarnieć swoje zryte Banie Mózgownice i zacząć Żyć i cieszyć sie Życiem Każdym Dniem coby Niskie Poczucie Wartości nie ciągneło się jak Smród i Paraliżowało Myśli i Czyny .Jest to Trudne ale do Ogarnięcia i Walcz o siebie ja Krzysiek Alkoholik też Walczyłem z Samym Sobą i Żoną Grażyną o Siebie i warto było .Gdy ostro mnie atakowała to wreszcie powiedziałem Nie chcesz mi pomagać to mi nie przeszkadzaj ale to była trudna Bestia

Przepraszam, nie uznałam tego za przekleństwo. Więcej to się nie powtórzy.

Witaj na forum