Mam ponad 30 lat, mój ojciec pije odkąd pamiętam, swego czasu była to wódka różnego nawet niewiadomego pochodzenia, od kilku lat piję piwo, 5-6 puszek dziennie. Zdarza mu się zapominać pewne rzeczy, ale nie jest to jakieś nagminne, poza tym bywa złośliwy i nawet na trzeźwo potrafi go blohostka wyprowadzić z równowagi. Ale poza tym nic mu ie jest, nie skarży się, przynajmniej nie głośno, że coś mu dolega. Je regularnie, ma ponad 80 kg. Ale czy rzeczywiście może nic mu nie dolegać po tak długim okresie picia? Do lekarza nie pójdzie nawet zrobić podstawowe badania. Czy może mieć aż tak odporny i silny organizm? Ma 62 lata. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Witaj Mio
Jestem Bernadetta współuzależniona i była żona alkoholika.
Przeniosłam Twój wątek do działu dla DDA, myślę że tu najbardziej pasuje.

Z tego co odpisujesz to wpływ picia już jest, urwane filmy, irytacja z byle powodu.
Ciężko na oko odpowiedzieć na Twoje pytania, nikt z nas nie jest lekarzem, a nawet gdyby był,bez badań i "oglądnięcia" pacjenta ciężko cokolwiek powiedzieć.

Witaj na Forum
Różne dolegliwości mogę odezwać się dopiero pod odstawieniu picia, obecnie je znieczula alkoholem, więc może mu to nie przeszkadzać, oczywiście do czasu.
Tak jak Benia już powiedziała....nie jesteśmy lekarzami i nie możemy Ci pomóc.
Co więc od Nas oczekujesz?
Pozdrawiam

Mój ojciec jest w identycznym wieku i gdyby zamienić kilogramy oraz trochę zmodyfikować styl picia (choć mój ojciec też całe życie z piwem) to ten opis pasuje do niego. Są tacy odporni ludzie moim zdaniem, duża w tym kwestia genetyki.

Witaj
Martwisz się o dorosłego człowieka, a on robi swoje i sam o siebie nie dba, więc czy warto się tym zajmować? Może napiszesz jak Ty jego zachowanie odbierasz, jaki ma ono wpływ na Ciebie, jak się z tym czujesz?
Jestem Monika alkoholiczka.

Tsu Mio
Jak widać po tym, co piszesz, skutkiem wieloletniego picia może być nie ruina zdrowia, ale niszczenie zaufania, wzajemnego zrozumienia, solidarności między członkami rodziny. Bywają takie "samce alfa" (nie znam sytuacji dobrze, tylko tyle, co napisałaś, więc może się mylę, ale zaryzykuję...). Rzadko, ale są. Wychować się w cieniu takiego to nic fajnego. Ojcostwo bez przyjmowania krytyki, gdzie nawet zrobienie czegoś dobrego staje się częścią wielkiego popisywania się przed światem swoimi przewagami jest dla dzieci przegniatające. Rosnąć w ciągłym zagrożeniu pogardą, lekceważeniem, bez możliwości szczerej rozmowy to odbija się na każdym, kto tego doświadczy. Samiec alfa się nie zmieni. Tak przynajmniej najlepiej jest złożyć, taką taktykę przyjąć mając jednocześnie nadzieję, że wydarzy się cud. Ale cudu nie należy zakładać.
Więc co wobec tego? Wydaje mi się, że warto sobie powiedzieć właśnie to: wychowałam się w warunkach niekorzystnych dla mojego rozwoju. Wychowałam się w warunkach, w których liczył się tylko "samiec alfa", reszta była tłem. To nie mogło być zdrowe. Warto więc zająć się teraz nie nim a sobą. Zobaczyć, czego ja potrzebuję, by tak naprawdę być sobą, by mieć odwagę wybrać właściwe cele, by żyć.

Jak wspomniałem, opisuję tu możliwość, która w ogóle nie musi pokrywać się z prawdą. Gdyby się jednak okazało, że coś jest na rzeczy, to życzę Ci powodzenia na nowej drodze życia... Jeżeli jeszcze nie teraz to oby jak najszybciej... Pisanie tutaj i czytanie historii innych współuzależnionych bardzo może pomóc.

witaj tez jestem DDA,i warto otym pamietac ze Ty nic nie poradzisz ze ojciec pil ,pije i moze pic bedzie,Moje doswiadczenie ,moj tato zmarl jak bylam mala ,moze i lepiej byl alkocholikem,za to mama przelala cala milosc na dzieci,a ze co za duzo nadopikunczosci ,nie odciecia pepowiny,i nie dopasownie sie do wieku dorastajacej corki,syna tez zreszta no cozxtoksyna pokoleniowa,milo mi zo mama uczy sie odemnie ,bo ja staram sie innaczej postepowac z corka,ona mi sama nie raz ustali granice ,i dobrze bo tez jest corka alkocholika,ale zmiany nasze zaczely sie jak sie rozeszlam.