Odp: Pokora czy upokorzenie?

Człowiek pokorny jest świadomy
swej godności i swoich ograniczeń.

Dojrzały chrześcijanin to człowiek pokornego serca. Chrześcijańska pokora nie ma jednak nic wspólnego z pogardą wobec własnej osoby, z poniżaniem samego siebie, z dostrzeganiem w sobie wyłącznie negatywnych cech czy z zapominaniem o niezwykłej godności, jaką ma każdy człowiek. Bóg stworzył nas na swój obraz i podobieństwo i dlatego każdy z nas ma nieskończoną wartość w Jego oczach. Jesteśmy aż tak cenni, że Syn Boży ofiarował za nas własne życie, potwierdzając w ten sposób, że los każdego z nas jest dla Boga ważniejszy niż Jego własny los!

Na czym w takim razie polega dobrze rozumiana pokora? Otóż człowiek pokorny to ktoś, kto uznaje całą prawdę o sobie. Taki człowiek wie, że życie, godność, łaskę zbawienia, wolność i zdolność do miłości, że wszystko to otrzymał zupełnie za darmo, bez najmniejszej nawet zasługi ze swej strony. Właśnie dlatego człowiek pokornego serca jest najpierw kimś wdzięcznym. Jest kimś ogromnie wdzięcznym Bogu i ludziom za niezwykłe dary, które otrzymał. Człowiek, któremu brakuje pokory, odkrywa to, jak bardzo potrzebuje pomocy Boga i bliźnich zwykle dopiero wtedy, gdy jest poważnie chory albo gdy czuje się opuszczony, zapomniany, niekochany. Tymczasem człowiek pokornego serca nieustannie dziękuje Bogu i ludziom za otrzymane dary, bez których nie byłby w stanie istnieć. Taki człowiek czuje się jak bezradne dziecko w tym wielkim i tajemniczym świecie, ale jak dziecko, które jest bezpieczne w ramionach kochającego Boga Ojca.

Człowiek pokorny jest nie tylko kimś serdecznie wdzięcznym, ale też kimś bardzo czujnym. Taki człowiek uznaje bowiem nie tylko fakt, że swe istnienie i swoją godność zawdzięcza komuś innemu. Uznaje też inny fakt, a mianowicie że jest kimś wielkim i jednocześnie kimś ogromnie zagrożonym. Każdy z nas jest kimś wielkim, gdyż jest w stanie myśleć, kochać i postępować na podobieństwo Chrystusa. Żadne zwierzę nie zostało obdarzone przez Stwórcę podobnymi talentami i możliwościami. Z drugiej strony człowiek pokornego serca ma świadomość, że jest kimś zagrożonym z zewnątrz i od wewnątrz. Z zewnątrz jesteśmy zagrożeni przez tych ludzi, którzy nie kochają, którzy ulegają egoizmowi, którzy prowadzą nas na pokuszenie. Symbolem kogoś zagrożonego z zewnątrz jest biblijny Józef, syn Jakuba, sprzedany do niewoli przez własnych braci. Człowiek pokornego serca pamięta także o tym, że jest kimś zagrożonym przez samego siebie: przez własną słabość, naiwność, ignorancję i grzeszność. Symbolem krzywdzenia samego siebie jest syn marnotrawny z przypowieści Jezusa. Syn ten miał wspaniałego ojca, który mądrze go kochał i szlachetnie wychowywał. Mimo to syn wybrał błędną drogę życia.

Człowiek pokorny pozostaje zawsze człowiekiem czujnym i zdyscyplinowanym po to, by nie utracić otrzymanego daru życia, miłości i wolności. Taki człowiek wie, że najpiękniejszą formą pokory jest świętość, czyli realizowanie Bożych, a nie własnych — choćby najpiękniejszych - pragnień i aspiracji. Wzorem pokory jest Maryja, która uwierzyła, że Bóg ma dla niej piękniejsze plany od jej własnych aspiracji i marzeń. Człowiek pokornego serca każdego dnia od nowa pragnie spełniać Boże pragnienia, czyli dorastać do świętości. To człowiek, który poważnie traktuje Boże marzenia i otrzymaną od Boga godność dziecka Bożego. Równie poważnie traktuje też własną słabość, gdyż wie, że powołanie do świętości nosi w kruchym naczyniu ludzkiej natury, zranionej skutkami grzechu pierworodnego oraz skutkami grzechów kolejnych pokoleń ludzi tej ziemi

autor:ks.Marek Drzewiecki

PS:Finka słowo Bóg jakkolwiek go rozumiesz.
Połaczyłem te wątki ,dlatego,że są tematycznie spójne.

cytryna napisał: A tak właściwie to kiedy jest sie już tym z niższej półki? Pijąc piwko Żubra gdzie sie sklasyfikuję?????

Do lodowki Cytryna i ja tez ) )) )

Z tym rodzinnym panowaniem to jakos taj jest dziwnie. Miałam to samo z bratem, który po śmierci mamy jak byłam sama w domu wpadał na 15 min raz na miesiąc a już przed wigilią obowiązkowo. Wiedziałam o tym, że przyjdzie z bratową i chyba sie nakręcałam tym. Dwa tygodnie przed tym napisałam do swojej rodziny listy a w nich co myślę i co czuję. Płakałam aż do Sylwestra zatapiając łzy w alkoholu. Przyszli. Wywaliłam ich z hukiem. Nie mówię, że taki stan mnie nie męczy, że nie myślę o bracie. Nie alkoholik ale serducho, wątrobą i prawdopodobnie trzustka juz są do kitu. Smutno mi z tego powodu ale dziś uważam, że dobrze postąpiłam. Wykluczyłam z siebie niespełnione nadzieje na wizyte na kontakt itp..... Zaakceptowałam ten stan i moja córka też (chyba a przynajmniej tak mówi). Nawet mnie to nie boli. Pojąć tylko nie mogę dlaczego moja cała (bardzo malutka) rodzina zapomina o niej. Mój brat pamiętał o jej urodzinach tylko wtedy jak mu się urodziła wnuczka, tak jak Basia...4 XII. Wtedy zadzwonił do niej pochwalić się, że ma wnuczke i łaskawie złożył Basi życzenia.Jest jej ojcem chrzestnym. To trochę boli ale godzę się z tym. Nie mam innego wyjścia. Dlatego obserwując ludzi, nawet tych najbliższych zauważam jak są różni od siebie i często jak bardzo wyrachowani.

A wiecie co, ja zrozumialem chyba sens mojego picia- brak pokory we wszystkim i z tego powodu prosto do samozniszczenia, dlaczego nie potrafilem nie raz zagryzc zebow, ukonczylbym studia, ale nie co mi tam beda mowic- mam ich w d........ . pojde lepiej sie naj....- z chlopakami- pomoze. Tak z wieloma sprawami

Ubeusz może to Ci pomoże rozwinąć skrzydła pokory <!-- l <a class="postlink-local" href=" niepijemy.pl/forum/viewtopic.php?f=61&t=1291 ">viewtopic.php?f=61&t=1291