Odp: Pokora czy upokorzenie?

Z powodu mojej sporności w zachowaniu wszelkich norm i zasad życia codziennego, pozwoliłam sobie pobuszować po stronach i odnaleźć Pokorę. Zrobiłam to sama dla siebie ale myślę, że innym też się przyda.
Słowo "pokora" należy do słów mocno obciążonych ideologią (religijną i społeczną); wywołuje ono silną (choć nie koniecznie uświadamianą) reakcję emocjonalną - negatywną lub pozytywną, zależnie od stosunku do owej ideologii.

Święty Augustyn uważał, że tylko pokora, która podporządkowuje umysł temu, co jest wyższe, wynosi go, natomiast wyniosłość poniża. Pokora, będąca drogą wchodzenia do góry, byłaby przecież bliska pokusie pychy. Stara się nie popaść w pychę i nie twierdzi, że zna drogę pokory!
Robiąc obrachunek sumienia często mówimy: „Ja tego nie zrobiłam…. zrobiłam to, ale to nie grzech. …..To grzech, ale malutki…. . to poważny grzech, ale nie miałam nic złego na myśli”. Jak Adam i Ewa tłumaczy się, że został przywiedziony do złego, tak i my staramy siebie tłumaczyć. Chociaż są to brzydkie i niegodne wymówki, znacznie gorsza jest jednak obłudna spowiedź. W tym momencie pojawia się fałszywa pokora. Chce zmazać piętno, a nie winę.

Już Arystoteles zalecał znalezienie złotego środka między wygórowaną próżnością a nadmierną pokorą, która w zdegenerowanej postaci może przerodzić się w służalczość. Według współczesnego amerykańskiego filozofa Thomasa Hilla, służalec to człowiek uzależniony od innych, który bądź nie rozumie swoich praw, bądź przykłada do nich zbyt małą wagę. W konsekwencji nie ma szacunku dla siebie, owego uznania własnej wartości. O ile człowiek pyszny, arogancki ignoruje prawa innych i przez to siebie stawia wyżej, o tyle służalec, wyzbywając się własnych praw, sytuuje siebie niżej. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku, mamy do czynienia z zachwianiem porządku moralnego. Nie oznacza to jednak, że egzekwowanie własnych praw jest zawsze obowiązkiem. Można się ich z jakichś powodów wyrzec, ale powinno to nastąpić z pełną świadomością.

Aby wyrobić pokorę, potrzebna jest głęboka samoanaliza i samokrytycyzm. Tymczasem kultura skłania nas do negowania naszych przywar albo usprawiedliwiania ich przez racjonalizację. Ciągła niepewność doprowadza do chorobliwie niskiego poczucia własnej wartości, braku pewności siebie, choćby – paradoksalnie – pod pozorem pychy. Tymczasem pokora to uznanie daru Bożego i wdzięczność zań. Czyż wszystko nie jest darem? „Cóż masz, czego byś nie otrzymał? Pokora, ujmowana w duchu ewangelicznej wielkości człowieka stworzonego na podobieństwo Boże, nie wyklucza dumy. Pokora może być dumna, ale nie będzie się pysznić. Jest prawdą i dlatego każe nam zauważyć nasze słabości i grzeszność. Trzeba jednak wyjść od rozpoznania owej godności i dopiero później zobaczyć swą niedoskonałość. Nie można zaczynać od tego drugiego etapu, gdyż wtedy – znów paradoksalnie – pojawiłoby się zagrożenie zamknięcia się w egocentryzmie. Nie można też zapominać o pokusie niecierpliwości. Już święty Jan od Krzyża powiedział, że za szybko staramy się zostać świętymi. Im więcej podejmujemy trudnych postanowień, tym częściej upadamy. Wtedy jesteśmy źli na siebie, pojawia się niepotrzebna irytacja. Jeśli za bardzo ufamy sobie – brak nam pokory.

Dla człowieka skoncentrowanego na Bogu pokora jest w pełni uzasadniona. Pokora, a jest to cnota chrześcijańska, to uznanie własnej małości w zestawieniu z wielkością Boga. Jej kwintesencją jest poczucie zależności od łaski Bożej i chęć podporządkowania własnej woli Bogu. Założenia te są trudne do przyjęcia dla człowieka świeckiego, „demokratycznego”. Praktyka wykazuje, że ogólnie rzecz biorąc, nie jest też łatwe uznanie równości ludzi, z których każdy odznacza się godnością Bożego stworzenia. Ten, kto wiary nie odrzuca, musi przejść ponadto do porządku dziennego nad ekscesami dawnego spojrzenia na pokorę, którą – podobnie jak ascezę – nader często pojmowano zbyt skrajnie. Musi pamiętać, że choć minęły czasy godzącego się na odpychające upokorzenia świętego Aleksego, pokora w dzisiejszych czasach nadal jest cechą konieczną do rozwijania innych cnót. Człowiek działający pod wpływem pokory nie potrzebuje pochlebstw, nie porusza go ani obraza, ani cudze lekceważenie. Nie wstydzi się swojego pochodzenia, pozycji społecznej ani uczciwego zawodu. Człowiek skromny nie jest przewrażliwiony, nie tkwi ciągle w defensywie, potrafi ustąpić. Ma w sobie radość i pokój wewnętrzny – owoce pokory.

KS. JAN SŁOMKA napisał:

„Pokorne cielę dwie matki ssie”. To stare przysłowie fałszuje zupełnie sens pokory, gdyż człowiek prawdziwie pokorny często na tym traci i bywa uznawany za dumnego pyszałka. Jednak takie przedstawienie pokory w przysłowiu to nie przypadek, albowiem rzadko która cnota jest tak podatna na zafałszowanie, jak pokora. Nic dziwnego, że w ogólnym odbiorze jest ona postrzegana marnie. Przeciętne wyobrażenia na temat pokory, jako cechy, którą powinien oznaczać się człowiek pobożny są, delikatnie mówiąc, mieszane. To znaczy nikt nie odważa się wprost kwestionować wartości pokory, a wszelkie podręczniki duchowości, idąc za największymi mistrzami życia wewnętrznego, jak choćby św. Benedykt czy Jan od Krzyża, wychwalają pokorę jako królową cnót.
Oczywiście wielcy mistrzowie życia duchowego nie bez powodu tyle uwagi zwracają na pokorę. Ona naprawdę jest królową cnót. Jednak, z drugiej strony dość powszechnie panuje poczucie, że bycie pokornym ma coś wspólnego z poniżeniem siebie. Dość wskazać na bliskie językowe powiązania pokory i upokorzenia. A przecież upokorzyć kogoś, to znaczy uczynić mu wyjątkowo dotkliwą krzywdę. To znaczy poniżyć jego godność. A poniżenie godności boli, bardzo boli. Często więc pokora kojarzy się z wyzbywaniem się swojej godności. Oczywiście całkiem niesłusznie. To pycha pozbawia człowieka godności. Śmieszny i poniżający się w oczach innych jest ten, kto sam sobie przyznaje pierwsze miejsce w zgromadzeniu. Jeszcze śmieszniejszy jest, gdy jego zarozumiałość zostaje obnażona – gdy ktoś wskazuje mu jego właściwe, niższe miejsce. Natomiast pokora jest dbaniem o swoją godność.
Dzisiaj w życiu publicznym, zwłaszcza, gdy przychodzi do pisania tzw. CV, panuje zasada promowania siebie, głośnego mówienia o swoim dorobku i osiągnięciach. Stara zasada „siedź w kącie, a znajdą cię” przestała jakby obowiązywać. Zaczyna wręcz obowiązywać jej przeciwieństwo. Jak zachować się w takich sytuacjach i nie stracić godności, nie okazać się śmiesznym samochwałą? Ewangeliczna nauka o pokorze, o nie zajmowaniu pierwszego miejsca wymaga namysłu i przypomnienia chyba bardziej niż kiedykolwiek przedtem.

W obecnym świecie ludzie nie idą do psychologa po to, by nauczyć się, jak pozbyć się pychy i nabyć pokory. Szkolą się, jak zwiększyć asertywność i pewność siebie. Pokorę przedstawia się w sposób karykaturalny. Utożsamia się ją z kompleksem niższości i ze skłonnościami masochistycznymi. Człowiek pokorny to rzekomo ten, który pozwala się upokarzać. Egalitaryzm i liberalizm wytykają pokorze, iż jest ona poddaniem się autorytetowi i prowadzi do poczucia niższości w hierarchii zasług i władzy. Uważa się ją za słabość albo, co gorsza, za ukrytą pychę. Słyszy się, że skromność nadweręża postawę życiową, odbiera energię i entuzjazm potrzebny do działania w dzisiejszym drapieżnym świecie.


Porozmawiałam o tym dzisiaj z córką w necie. Oto jej podejście:

……daje tylko za przykład, że każdy ma wady które drażnią innych
ja Ci wtedy powiedziałam, że jest to cecha mojego charakteru swojego rodzaju obrona…..

….. więc chodzi mi o to że każda zmiana charakteru zachowania jaką ludzie starają się u mnie dokonać doprowadza do sytuacji że nie potrafię się określić kim jestem,…….
….. tu nie chodzi tylko o mnie więc się na tym nie skupiajmy na tym i na moim zachowaniu. To np jest też troche jak z wiarą w kościół, ciocia jadzia ciągle opowiada jak jej koleżanka była u spowiedzi a usuneła ciąże, i na pytanie co ksiądz na to powiedział ona stwierdziła "A co ja będe mu takimi błachostkami głowę zawracać" innym skrajnym przypadkiem jest Kasia u której byłyśmy w Norwegii która jest dość religijna, ale ze względu że na razie nie chce więcej dzieci załozyła sobie spiralkę i źle się z tym czuje bo w jakiejś chrześcijańskiej gazetce przeczytała że to grzech bo tak naprawdę polega to na tym że zabija płód.
Z tymi dwoma przypadkami postępowania mogę się nie zgodzić, mogę o tym dyskutować, mogę to powiedzieć. Ale nie mogę im narzucać mojego myślenia i walczyć z ich poglądami…….
…..: albo inne bardziej drastyczne przykłady. Homofobia, chrześcijaństwo. A przecież gej ma prawo do odczuwania miłości po swojemu, inne kulutry religijne mają prawo do podtrzymywania swoich tradycji. A i tak chrześcijanie od wieków narzucają ludzkości że tylko oni mają racje, a geje są szkalowani przez ludzi. Są to zachowania które potępiamy, bo mówimy że nie można narzucać człowiekowi kim ma być i jak ma żyć. A sami staramy się narzucić bliskim kim mają być i jak mają żyć. Wiem że to dość drastyczne porównanie, i niepórównywalnie duża skala. Ale zachowanie to zachowanie. To tak jak ukraść drogocenny obraz a ukraść CD ze sklepu oba czynny to kradzież…..

Chcę również pokazać jak to wygląda obrazowo, czyli:

[img]images/fbfiles/images/63_4a8f166f58d62ef19e89a10751464494.jpg[/img]

W książce "jak to widzi Bill" jest urywek:
"Nikt z nas np: nie jest w stanie całkowicie uwolnić się od lęku,złości i pychy".

Ja myślałem ,ze jak trzeżwieję coraz więcej to stanę się ideałem,że mogę uwolnić się od lęku,złości i pychy.Teraz rozumiem moje zachowania ,że są nie raz mieszane ,posiadam i miewam stany złości,niepokoju i lęku,aczkolwiek,słowa napisane przez 1-ego aowca nie mogą być usprawiedliwieniem dla mojego pozostawania w tych złych uczuciach,bo to jest moje zagrożenie abstynencji.Czyli pomimo takich zachowań powinienem dbać i starać się pracować nad tym i nad poczuciem własnej wartości bez pychy i złości.
<!-- l <a class="postlink-local" href=" niepijemy.pl/forum/viewtopic.php?f=68&t=650 ">viewtopic.php?f=68&t=650