Wspierajmy się

Jajo-Bajo- w Twoi poście teoretycznie wszystko pięknie. \/
Ale praktycznie- co u diaska w takim razie robisz na tym forum?
Jeżeli mnie Bayern Monachium interesuje tyle co fenomenologia jakąś Karynę, to ja nie wchodzę na strony Borussi Dortmund i nie wypowiadam się, że np. piłkarze Borussi są lepsi w kopaniu skórzanej szmaty wypełnionej powietrzem /tj. piłki/.
Alko jest wrogiem, bo po "zapoznaniu" kusi i zwodzi, obiecując fajne emocje, a tak naprawdę na koniec zostawia nas z ręką w nocniku.
Gdyby alko podstępnie nie siedział w Twojej głowie, to nawet nie zajrzałbyś na to forum....
Bang bang!

napisał:

Alko jest wrogiem, bo po "zapoznaniu" kusi i zwodzi, obiecując fajne emocje, a tak naprawdę na koniec zostawia nas z ręką w nocniku.

Moje picie zostawiło mnie z ręką w nocniku pewnego dnia.
Wtedy to poczułem, że już tak nie chcę. Uznałem swoją bezsilność, a podczas trwania w terapii -całym sobą wywiesiłem białą flagę - przed tym wrogiem o którym piszesz. Z wrogiem się walczy i męczy, a ja tak nie chciałem.
Przestałem marnować siły, a skupiłem się na sobie, nad swoim życiem i zdrowieniem.
Po pewnym czasie zobaczyłem, że "ten wróg" wcale nie czai się za rogiem, nie czeka na mnie w sklepie czy w telewizorze. Stał się dla mnie zwykłą substancją chemiczną, na którą przestałem zwracać uwagę. Pamiętam jednak nadal kim jestem dzisiaj i zdaję sobie sprawę w jakim położeniu mógłbym się znajdować teraz gdybym nadal toczył tą nierówną walkę.

MałaMi
Postaram się odpowiedzieć jak umiem.
Na forum natrafiłem, gdy już byłem trzeźwy i w sumie życie miałem poukładane.
Dlaczego tu jestem? Pewnie z ciekawości innych ludzi, na pewno też mogę się dowiedzieć tutaj wielu nowych rzeczy (nie tylko dotyczących niepicia), co bardzo doceniam.
Traktuje ten portal trochę jak bloga, na którym można poczytać różne historie.

Ja nadal uważam, że to nie alko jest wrogiem, a to co się dzieje w głowie alkoholika.
Popatrz.
Są na świecie miliardy ludzi, którzy spróbowali tego kuszenia, poczuli te "fajne emocje" i nie mają żadnego problemu.
Są ludzie, którzy z powodu jakiegoś "błędu" popadają w różne uzależnienia.
Od cukru, hazardu, leków, internetu, siłowni, religii, narkotyków, seksu, prędkości....itp itd...możnaby wymieniać bez końca. Po prostu.
To nie znaczy, że rzeczy są wrogami.
Niektórzy ludzie niestety muszą bardziej uważać.
I tyle.

Mój terapeuta uzależnień był zdecydowanym przeciwnikiem personifikowania alkoholu. Nawet ćwiczenia terapeutycznego pt. "List pożegnalny do alkoholu" nie pisaliśmy.
Alkohol to substancja chemiczna, która nic mi nie może zrobić, dopóki jest zamknięta w butelce, puszce czy innym naczyniu, które znajduje się w większej odległości ode mnie niż długość mojej ręki.

Owszem, na samym początku abstynencji jest tak, że wcześniejsza koncentracja życia wokół picia zostaje nagle zastąpiona nadmierną koncentracją myśli wokół alkoholu.
Ja też na początku abstynencji zwracałam uwagę na reklamy piwa w telewizji, na to, jakie butelki z alkoholem kładą na taśmie przy kasie klienci w biedrze, nakręcałam się zapachem grzańca na kiermaszach świątecznych, budowałam sobie w głowie obraz wroga, itede itepe.

Zapewniam że to mija. To tylko taki początkowy etap abstynencji. Gdy myśli koncentrują się nadmiernie wokół alkoholu, lepiej jest trzymać ten alkohol nie tylko poza zasięgiem swojej ręki, ale także poza zasięgiem swojego wzroku i węchu. Takie są zresztą zalecenia terapeutyczne dla zdrowiejących alkoholików.
Ja tak robiłam i dobrze na tym wyszłam.

@ kubek, Jajo i Tomoe

W części podzielam Wasze opinie i fragmentarycznie macie rację , jednak ze mną sytuacja wygląda tak, że w czasie gdy nadużywałam alko to zawsze nienawidziłam tej władzy, jaką procenty miały nad moją silną wolą i świadomością.
Irytowałam się, gdy alko zmieniał chwilowo moje zachowanie i osobowość, a mimo tego i tak po niego sięgałam.
Teraz, gdy kompletnie mnie nie kusi, by wrócić do "bagna picia" , jestem zła na samą siebie, że alko rządziło moim życiem.
A jeśli alko tak umiał wpłynąć na moją osobę, to teraz nie mogę postrzegać go jako zwykłej substancji, ale traktuję go jako "wroga" /z tym, że na zasadzie bierności- po prostu: olewam temat./\/ .

napisał:

Teraz, gdy kompletnie mnie nie kusi, by wrócić do "bagna picia" , jestem zła na samą siebie, że alko rządziło moim życiem.
A jeśli alko tak umiał wpłynąć na moją osobę, to teraz nie mogę postrzegać go jako zwykłej substancji, ale traktuję go jako "wroga" /z tym, że na zasadzie bierności- po prostu: olewam temat./\/ .

Alkohol ci niczego nie robił, nie robi ani nie zrobi. To wszystko co opisujesz, robiła ci i robi twoja własna głowa.
Twoja choroba jest między twoimi uszami, a nie w butelce.
I naprawdę nie zależy mi na tym żebyś mi przyznawała rację - w całości, w części czy też fragmentarycznie. Ja się z tobą dzielę swoją wiedzą i swoim doświadczeniem, a czy ty to weźmiesz, czy odrzucisz, na to już nie mam najmniejszego wpływu.

Tomoe, gdyby moja głowa była tu jedynym winnym czynnikiem, to równie duże zagrożenie jak alko stanowiłby np. soczek pomarańczowy.
To dostępność alkoholu i jego właściwości są moim wrogiem.

Jeśli będziesz leczyła swoje uzależnienie (czytaj: swoją głowę) to gwarantuję Ci, że przyjdzie taki czas, gdy alkohol przestanie Ci się wydawać zagrożeniem czyhającym na ciebie w reklamach, w puszkach i butelkach.
Ja żyję na tym samym świecie co ty, w moim świecie alkohol ma więc takie same właściwości i jest tak samo dostępny jak w twoim świecie, a jednak ja nie postrzegam alkoholu jako substancji wrogiej i zagrażącej mi, bo nie mam najmniejszego powodu, żeby po niego sięgać.
A dopóki ja po niego nie sięgnę, to nikt mi go za pomocą lewatywy na siłę nie wleje. Bez paru czynności wykonanych przeze mnie ten płyn sam mi nie wskoczy do ust, do gardła, do żołądka.
Alkohol jest mi niepotrzebny, zbędny, nie mam powodu, żeby go pić.
No ale to ja tak mam.

Mała Mi
Teraz napisałaś, że wrogiem jest dla ciebie dostępność alkoholu oraz jego właściwości. A dla miliardow ludzi ani dostępność, ani właściwości nie są problemem. Więc jak to jest?
W moim przypadku nie zmieniła się ani dostępność alkoholu, ani jego właściwości...jedyne co się zmieniło, to moje podejście do niego.
Tylko tyle i aż tyle .

@ Tomoe
Nie widzę alko jako zagrożenia, ale jako coś, czego muszę unikać, bo pod przykrywką pozornych korzyści niesie ze sobą jeden wielki syf.
Przez to, że alko mnie kusił obietnicą jakichś fajnych emocji wiem, że tylko negatywne, wrogie nastawienie do tego dziadostwa jest w stanie uchronić mnie przed piciem. Dlatego uważam go za mojego wroga.


@Jajo-Bajo
Ale jaki sens ma porównywanie mnie z miliardami innych ludzi? Zresztą, nie cierpię porównywań. Jestem Me, Myself & I.
A może zaczniesz się zastanawiać, jak to jest, że żona jakiegoś kopacza piłki nożnej chodzi z torebką za kilkanaście tysięcy zł, a w tym czasie jakieś dziecko w Afryce je pierwszego od wielu dni batata? Porównywanie jest bez sensu.

Takie jest twoje nastawienie w miejscu, w którym jesteś. Moje jest inne. Bo jestem w innym miejscu.
Zauważ na przykład taką różnicę między nami: ja nazywam alkohol alkoholem. Ty natomiast piszesz o nim "alko". Takie słowo nie istnieje.

Jest taka piosenka zespołu Raz, Dwa, Trzy "Nazywaj rzeczy po imieniu a zmienią się w okamgnieniu". Mnie to pomogło.
Odczarowałam sobie rzeczywistość z własnych wizji, które to wizje z rzeczywistością nie miały nic wspólnego.

Na mojej terapii bardzo zwracano uwagę, aby mówić o alkoholu i jego piciu normalnym, neutralnym językiem i żeby unikać knajpianego żargonu, którego używają czynni alkoholicy.
Bo jak mam być trzeźwa, jeśli ciągle myślę i mówię w pijany sposób?

napisał:

Bo jak mam być trzeźwa, jeśli ciągle myślę i mówię w pijany sposób?

Jak? Normalnie. Nie takie rzeczy się robiło...

A kto to jest "się"?
Na mojej terapii uzależnień zwracano uwagę żeby uważać na "łosie", na te wszystkie "piłosie", "robiłosie", "rzygałosie".
Nic się samo nie robiło w moim pijanym życiu.
Nie "piłosie" , tylko ja piłam, nie "rzygałosie" tylko ja rzygałam itede.
Sposób mówienia bardzo trafnie pokazuje trzeźwość myślenia lub brak tej trzeźwości. "Łosie" to ulubione zwierzęta czynnych alkoholików.

Ufff, weekend minął całkiem miło.
Trochę rozmyślałam o istocie tego paskudnego nałogu. Zastanawiam się, co ja wcześniej miałam w głowie.
Żałuję strasznie, że styki tak długo były przepalone i chwila rozczmuchania się nadeszła tak późno...

napisał:

Trochę rozmyślałam o istocie tego paskudnego nałogu.

Mój nałóg nie miał jednej "istoty", raczej kilka motywów, z których najważniejszym było nakręcanie się. Chciałem czuć sie cool, chciałem wypaść jako ten pełen pozytywnej energii. Był we mnie lęk, że jeśli ludzie zobaczą, że jestem taki, jaki jestem, normalny, nie będą na mnie zwracać uwagi. Chciałem czuć, że coś mnie kręci, że jestem aktywny, zainteresowany, że mam w sobie pasję, że "mam jaja", że "nie jestem smutasem"...

Wszystko to zapewniał mi w pewnej mierze alkohol. Choć straty związane z tym "lekarstwem" były coraz większe.

Pierwszy raz na jakiekolwiek forum internetowe trafiłem ok 15 lat temu rzucając palenie. Moje posty były barwne, pełne super-pomysłów, myślę, że znacznie efektowniejsze niż obecnie. Pewien niepalący (bo forum było o fajkach) trzeźwy alkoholik zwrócił mi wtedy właśnie uwagę, że piszę na bardzo dużej amplitudzie emocji - od wielkiej euforii do dramatyczną, tetralną niemal rozpacz i zniechęcenie. Pisał, że nakręcam się a ja nie wiedziałem, o co mu chodzi. Byłem przekonany, że ja po prostu jestem autentyczny i staram się barwnie opisać moją barwną wewnętrzną rzeczywistość.

Alkohol był jednym z elementów całego systemu obronnego przed poczuciem pustki, przed poczuciem nudy i zwykłym życiem. Te mechanizmy ciągle we mnie funkcjonują, choć obecnie na pewno jestem ich bardziej świadomy. To nie znaczy, że nigdy nie mam prawa być w euforii, że nie wolno mi się bawić czy zapalić do czegoś. Nie. Chodzi o wolność od przymusu, od kompulsywnego szukania "haju", od nałogowej regulacji uczuć. To wiąże się też z wolnością od walki o uwagę innych i o pozycję w grupie. Spotkanie z normalnością po latach "chemicznego naświetlania" etanolem to spotkanie z ciemnością. Oczy powoli muszą się przyzwyczaić do mniejszego natężenia bodźców. Z czasem zaczynają znów widzieć w normalnych warunkach. Świat odzyskuje wtedy blask i kolory. Nie tak jaskrawe jak na dopalaniu, ale prawdziwe i piękne. Dużo mi się w zw. z tym przypomina, ale czas lecieć...

Według mnie kiedy opisujemy alkohol jako wroga i wybieramy z nim na walkę to siłą rzeczy tworzymy z nim związek emocjonalny i trudniej wtedy budować nam trzeźwość i prawdziwą wolność. Im silnej walczymy, im silnej go traktujemy jako wroga tym silniej go nienawidzimy i relacje się zacieśniają, koło się zamyka.
Moim zdaniem nie tędy droga i tutaj dobrze jest zrozumieć, ze alkohol jest neutralny , a znaczenie nadajemy mu my.
W jednym z postów napisałem, że trzeba sobie poukładać relacje z alkoholem, ale popełniłem błąd z rozpędu i starych przyzwyczajeń, którego nie skorygowałem. Przede wszystkim należy poukładać sobie relacje ze sobą, aby zrozumieć co powoduje, że sięgamy po alkohol.
Szukając wroga w alkoholu po części zrzucamy odpowiedzialność za swoje decyzje, bo przecież to ten wróg jest winny, a nie my...., my walczymy, tylki ten wróg jest taki silny.
Kiedy zrozumiałem, że nie ma żadnego wroga tylko Moja choroba i Moje przekonania na jej temat łatwiej było mi wziąć odpowiedzialność za siebie w tej chorobie.
Chociaż jak ktoś twierdzi, że mu jest potrzebny wróg w postacu alkoholu to cóż poradzę, niech go ma.

Co do słów jakie wypowiadamy.
To w jaki sposób opisujemy świat za pomocą słów jest wynikiem naszych przekonań i tego jak ten świat widzimy. Dlatego tak ważne jest to o czym mówi Tomoe, aby zwrócić uwagę na sposób opisu naszej rzeczywistości. Bo jeśli ten opis zmienimy to jest szansa, ze nasze zachowanie się zmieni i nasz świat w którym żyjemy również się zmieni.
Wiem, ze dla niektórych brzmi to jak czary mary... ale cóż nic nie poradzę.
Pozdrawiam serdecznie

Świetnie opisane Siwy !

Nie będę cytował, bo musiał bym wstawić całość postu.
W programie 12 kroków, gdy człowiek nauczył się jak układać relacje z samym sobą i innymi, przychodzi czas w kroku 12, aby też nabrać odpowiedniej relacji z alkoholem. Nie walczyć z nim, ale tylko, gdy najpierw przestałem walczyć z kimkolwiek i czymkolwiek i gdy pozostaję w odpowiednim dobrostanie wewnętrznym.

napisał:

napisał:

Trochę rozmyślałam o istocie tego paskudnego nałogu.

Alkohol był jednym z elementów całego systemu obronnego przed poczuciem pustki, przed poczuciem nudy i zwykłym życiem. Te mechanizmy ciągle we mnie funkcjonują, choć obecnie na pewno jestem ich bardziej świadomy. To nie znaczy, że nigdy nie mam prawa być w euforii, że nie wolno mi się bawić czy zapalić do czegoś. Nie. Chodzi o wolność od przymusu, od kompulsywnego szukania "haju", od nałogowej regulacji uczuć. To wiąże się też z wolnością od walki o uwagę innych i o pozycję w grupie. Spotkanie z normalnością po latach "chemicznego naświetlania" etanolem to spotkanie z ciemnością. Oczy powoli muszą się przyzwyczaić do mniejszego natężenia bodźców. Z czasem zaczynają znów widzieć w normalnych warunkach. Świat odzyskuje wtedy blask i kolory. Nie tak jaskrawe jak na dopalaniu, ale prawdziwe i piękne. Dużo mi się w zw. z tym przypomina, ale czas lecieć...

Pięknie napisane.


Siwy i darek70, chyba macie rację- pewnie z czasem też nabiorę takiego podejścia.
Teraz po prostu jestem na samym początku drogi i jeszcze na świeżo pamiętam, co straciłam przez alko, więc na razie jestem na niego grubo wkurzona...

Z powitania dnia odpisze tutaj .
Lepsze cudze cuksy jak cudzy alkohol .
Czekolady należą mi się jak psu buda i świni koryto .
Co do słodyczy to odkąd nie pije to co noc pożeram paczkę ciastek ,mam przygotowane w miseczce obok łóżka żeby nie szelescic przy otwieraniu .
Zasypiam i budzę się po jakimś czasie ,zjadam ciastka u śpię dalej ,jestem wynalazek .
Jedno uzależnienie zamieniłem na drugie .Ogólnie to słodyczy jem bardzo dużo ,nie tyje i jestem chudy co nie znaczy że nie mogę nabawić się cukrzycy .Raz ,dwa razy w roku robię badania na cukier .Na razie jest ok i oby tak było zawsze .
Jest jeszcze jeden mankament ,żona mówi żebym ciszej jadł ,bo przez to też się budzi .

Heniek, odkąd rzuciłam alko ja też mam straszną fazę na słodkie .
"Ciastka w miseczce przy łóżku"- no no, talenta logistyczne to chyba jeszcze Ci zostały z czasów picia. /Przecież alkoholicy to geniusze kombinowania i planowania/.
A żona pewnie zazdraszcza , że nie tyjesz od słodkiego, dlatego tak Ci bręczy o tym hałasie.

napisał:

Siwy i darek70, chyba macie rację- pewnie z czasem też nabiorę takiego podejścia.
Teraz po prostu jestem na samym początku drogi i jeszcze na świeżo pamiętam, co straciłam przez alko, więc na razie jestem na niego grubo wkurzona...

MalaMi rację.... a kogo interesuje racja.

Co do strat, które poniosłaś. Serio uważasz, że przez alkohol, a nie przez swoje decyzje, które doprowadziły do tych strat.
Tylko jak pisałem łatwiej jest zwalić winę na alkohol, niż przejąć odpowiedzialność na siebie za swoje decyzje. Te straty były wynikiem Twojego dzialania, a alkohol był narzedziem.
To tak jakbyś miała pretensję do młotka, ze stłukł ci porcelanę w czasie, gdy Ty byś nim wywijała wokoło, tłukąc co popadnie.

Więc jak już masz się wkurzyć to wkurz się na siebie za straty jakie wygenerowalaś swoim postępowaniem.
Pozdrowionka.

Siwy, nie no, pewnie, to nie alko jest winny, ale jego producenci.
Gdyby producenci alkoholu go nie udostępniali, to nie miałabym czym się nabzdryngolić . Piłabym soczek pomarańczowy.
A tak- jak jest podaż, to powstaje i popyt.

Zauważyłem ciekawa rzecz. W języku angielskim, szwedzkim czy niemieckim mówisz "zbiłem szklankę". W Polsce mówi się "szklanka się zbiła". Podobnie jest z autobusem..mało kto powie, spóźniłem się na autobus. Większość powie "autobus mi uciekl". Jako naród często szukamy winnych w około, a ciężko nam wziąć odpowiedzialność za swoje poczynania.
To takie moje skromne przemyślenie, na temat obwiniania innych.
Pozdrawiam
PS. Mała Mi.
Jakby nie było alkoholu, to całkiem możliwe, że uzależniłabyś się od czegoś innego.
I co wtedy? Kto byłby za to odpowiedzialny?
Producent tego "czegoś innego"?

Czasami, MaałaaMi, kiedy cię czytam, zastanawiam się, czemu ty tak bardzo starasz się zaśmiewać swoją chorobę? Skąd ta twoja postawa ciągłej "wesołkowatości"? Mnie się to wydaje sztuczne, a przy tym prowokacyjne - jakbyś coś chciała ukryć pod tą maską "cyrkowego klauna" a równocześnie wywrzeć dobre wrażenie na "publiczności".
Mnie się to wydaje - wybacz - infantylne. Choć oczywiście mogę być w błędzie. Odnoszę się tylko do twojej postawy prezentowanej na forum i zastanawiam się, ile ona ma wspólnego z prawdziwą tobą.

MaałaaMi, ponawiam prośbę abyś nie pisała posta pod postem kiedy nie upłynęło 15 minut i jest aktywny przycisk edycji. Jak cytujesz jakąś wypowiedź, coś dopiszesz i wyślesz a po chwili chcesz napisać do kolejnej osoby to powinnaś wcisnąć przycisk edytuj i w tym samym poście to umieścić.

MaałaMi, kibicuje Ci w Twoim trzeźwieniu, bądź silna !!!
Dobry mityng AA.
To według mnie jedyna droga.
Pzdr z życzliwością
Paweł

@ Jajo-Bajo

Widzę, że masz zapędy na miano "następcy prof. Miodka" , ale ja nie wiązałabym stylistyki języka obcego z cechami właściwymi dla konkretnego narodu. \/
Miałam /i mam/ inne nałogi, ale ŻADEN nie wyrządził mi /nawet w części/ takich ogromnych szkód jak alko.

@ Tomoe

Przyznaję- zarówno na forum jak i w realu jestem infantylna i dziecinna i dobrze mi z tym.

@ Alex75

Obiecuję poprawę. Postaram się, ale zwykle o tym zapominam, bo jak się podpalę do odpisania na jakiś post, to wypada mi z głowy ta kwestia edycji.

@ Paweł

Merci, że jesteś tu.

MałaMi odpuszczam i pozdrawiam.
W Twoim świecie jest jak Ty musisz, a mi nic do tego, bo to jest Twój Świat.

napisał:

i dobrze mi z tym.

No to dobrze, że ci tak z tym dobrze.
I to pewnie dlatego właśnie znalazłaś się na tym forum, że ci tak było dobrze w życiu. Po prostu pewnego dnia pomyślałaś sobie: "No, tak mi w życiu dobrze z tym jaka jestem, że chyba się zapiszę na forum dla alkoholików".
Super.
Powodzenia.

napisał:

witam w piąteczek rano A ja wiem, że winę za nadużywanie alko ponoszę ja sama, moja psychika, wola i jakieś moje ubzdurane przekonania. Biorę odpowiedzialność za mój nałóg na klatę i nie zrzucam winy na czynniki zewnętrzne.

A teraz piszesz, że winni są producenci, bo Tobie udostępniali alkohol.
To jak to w końcu jest? Bierzesz odpowiedzialność na klatę?
Czy winisz producentów?

@ Tomoe

Czyli, stosując logikę twojego rozumowania, gdybym była poważną, sztywną, zgorzkniałą Matką- Polką, to nie miałabym problemu z alkoholem? Ciekawe podejście do tematu.

@ Jajo-Bajo

Sherlocku Holmesie, - winna jestem ja, przy współudziale tych producentów. Gdyby nie dostarczyli "narzędzia", to bym go nie nadużywała.

To jest twoja logika, nie moja. Nic takiego nie napisałam. Zdziwiłam się natomiast, co na tym forum robi osoba, która twierdzi, że jest jej dobrze z tym, jaka jest.
Skoro jest Ci tak dobrze ze sobą, taką jaką jesteś, to co ty tu właściwie robisz?
Osoby, którym jest w życiu dobrze, nie mają raczej potrzeby szukania wsparcia na forach dla alkoholików.
Ja zaczęłam szukać dla siebie pomocy, gdy było mi ze sobą bardzo źle.

Tomoe, ja wiem, że czytanie ze zrozumieniem to trudna sztuka, no ale- bez przesady....
Napisałam, że dobrze mi z moim "infantylnym" sposobem bycia. To nie znaczy, że nie istniały inne powody, by często sobie chlapnąć.

No tak, widocznie za głupia jestem, żeby zrozumieć, o co ci właściwie chodzi.
Powodzenia.

Nooo,dzisiejszy dzień minął bezboleśnie.
Mimo, że był to poniedziałek, to jednak nie musiałam wracać do domu wzdłuż torów tramwajowych, niczym jeden z bohaterów filmu "Nie lubię poniedziałku" , czyli w sumie nie było aż tak źle.
Teraz już będzie z górki, byle do piątku.