Jak przerwać ciąg?

Ja wolę jeść, nie mogę sobie narzucać żadnych innych ograniczeń. Piję różne zioła.
Dziś jestem wściekła od rana Mam nadzieję, że to przejdzie.

Wpadam donieść, że minęły dwa tygodnie bez alkoholu. Z tym że biorę lek, który na pewno mi w tym pomaga. Mam nadzieję, że w najbliższym tygodniu, a najpóźniej w jeszcze kolejnym, zacznę terapię.
Spędziłam majówkę z niepijącymi przyjaciółkami z liceum - czasów, gdy jeszcze nie piłam. Było super.

Nie mam odwagi opisać jeszcze swojej historii, ale Wasze historie, przemyślenia i wnioski bardzo mi pomagają. Dziękuję.

Hej!
Na próżno czekałam na konsultację w klinice, bo okazało się, że nie mają specjalisty, który może się mną zająć. W poniedziałek jestem umówioną w innej, już z psychoterapeutką, ale szukam dalej. Gdyby ktoś miał do polecenia kogoś z Warszawy, będę wdzięczna za wiadomość.
Nie piję trzy tygodnie, jestem szczęśliwa z tego powodu.
Mam pytanie dotyczące minyngów zamkniętych. Co to właściwie znaczy? "Tylko osoby z postanowieniem zaprzestania picia, mogą dołączyć do spotkania" - jak się udowadnia to postanowienie?

Mitingi zamknięte to spotkania tylko dla alkoholików, otwarte są dla wszystkich. Może na nie przyjść na przykład członek rodziny, który nie jest uzależniony.

Nie potrafie zagwarantowac, jak to dokladnie bedzie na danej grupie, jednak nic nie trzeba nikomu udowadniac. Nie powinno przeprowadzac sie nowicjusza przez jakiekolwiek inicjacje, przepytywanki itd
Czesto wystepuje zapytanie na mitingu, czy jest tu ktos po raz pierwszy, ale nie oznacza ono wezwania, do jakiejs inicjajcji, lecz powinno dac wrazenie nowej osobie, ze jest mile widziana i czuc sie jak "wsrod swoich", czyli wsrod innych alkoholikow i osob z problemem alkoholowym.
Mozna przedstawic sie, albo nie. Mozna podobnie do wiekszosci, po przedstawieniu sie z imienia (lub pseudonimu) dodac, " i jestem alkoholikiem", ale to tez nie obowiazkowe. Nie ma wogole obowiazku zabierania glosu.
Mam nadzieje, ze to pomocne, co napisalem.

Rozumiem, dzięki za wyjaśnienia.

Dziś mam pierwsze spotkanie (online) z psychoterapeutką. Trzymajcie kciuki, żeby poszło dobrze, bo nie stać mnie za bardzo na testowanie wielu specjalistów, zanim znajdę odpowiedniego
Mam też pytanie: czy jest tu ktoś z fobią społeczną, komu udało się chodzić regularnie na terapię grupową?

Jestem po spotkaniu z psychoterapeutką. Jedna rzecz mnie bardzo zaskoczyła. Niepicie idzie mi na razie dobrze, udaje mi się wciąż pamiętać o tym, że jestem alkoholiczką, nie muszę walczyć ze sobą każdego wieczoru, żeby się nie napić. Tak jak pisałam, to zasługa leków, ale zawsze coś.
A jednak gdy opowiadałam terapeutce o ostatnim ciągu, tym, którego nie umiałam przerwać, już w trakcie opowieści uderzyło mnie, że zdążyłam zapomnieć, jak bardzo wtedy przegięłam. Czyli mój mózg jak zwykle zaczął w najlepsze zacierać ślady i przygotowywać grunt pod kolejne zapicie. Zaczynam rozumieć, dlaczego tak ważne jest nauczenie się rozpoznawania wszystkich symptomów głodu.

Cześć Dziś mija miesiąc mojego niepicia. To najdłuższa przerwa od co najmniej 10 lat.
Wbrew zaleceniom terapeutki poszłam wczoraj na urodziny byłego najlepszego przyjaciela. Wszyscy pili, większość pod koniec była mocno pijana. Czułam się źle, byłam skrępowana, prawie nic nie mówiłam, nie byłam też rzecz jasna tak wesoła jak reszta. Z jednej strony to było bardzo dobre, bo byłam w końcu po prostu prawdziwą sobą - prawdziwa ja nie jest głośna, nie opowiada ciągle śmiesznych historii, nie wygłupia się, jest trochę wycofana i nie przepada za dużymi grupami ludzi. Cieszę się, że odważyłam się to pokazać i nie przykryłam tego, jak zawsze do tej pory, nawaloną, imprezową wersją. Ale było to trudne przeżycie i wracając, popłakałam się z nadmiaru emocji.
Pozdrawiam wszystkich serdecznie.

Uważaj teraz na siebie.

napisał:

nie wygłupia się, jest trochę wycofana i nie przepada za dużymi grupami ludzi. Cieszę się, że odważyłam się to pokazać i nie przykryłam tego, jak zawsze do tej pory

A wg mnie pokazałabyś, że nie lubisz dużych grup ludzi, że czujesz się w takich miejscach niekomfortowo - po prostu tam nie idąc. A tak... Spędziłaś czas, w sposób którego nie lubisz, z pijanymi ludźmi, przyjmując wycofaną pozę,
na szali stawiając swoją trzeźwość. Powtórzę za Siwym - uważaj na siebie.

Hej,
u mnie ok, 41 dni za mną (: Dziś uświadomiłam sobie, że prawie codziennie budzę się nad ranem na kilka- kilkanaście minut, jestem w półśnie i wyraźnie czuję się tak, jak gdy budziłam się po dużym piciu - jeszcze trochę pijana, ale już z bardzo nieprzyjemnymi objawami kaca. Dziwne, że dopiero dzisiaj odkryłam, że zdarza się to prawie każdego dnia. Zawsze po chwili zasypiam i rano budzę się już w normalnym stanie. To jest ten "suchy kac"? Miewaliście go w początkowym okresie tak często?

Na początku mojego trzeźwienia, często budziłem się myśląc że jestem na kacu po chlaniu, kiedy zorientowałem się że to był tylko sen, wróciło szczęście na jawie. Teraz mając dłuższy czas swojego trzeźwienia zdarzy się taki sen, na szczęście to tylko sen.




dzisiaj nie piję

Hey, u mnie dzisiaj jest dzien 70 - ktorys i mam ciagle sny ze sięgam jednak po alkohol wiedzac ze ja JUZ nie pije.. i mam w tym snie od razu takie wyrzuty sumienia ze budze sie prawie z placzem... masakra

Ja jeszcze nie miałam snu, choć być może nie pamiętam, bo coś tam mgliście mi majaczy. Pamiętam natomiast, że bardzo pomógł mi jeden sen, gdy rzucałam palenie. Był bardzo realistyczny, zaczęłam w nim palić na imprezie i nie umiałam już przestać. Gdy się obudziłam, poczułam ogromną ulgę, że to tylko sen, tak dużą, że jeszcze długo przypominała mi się, gdy wracały myśli, by zapalić.

Pamiętam swój pierwszy sen alkoholowy,miałam za sobą dwa i pół miesiąca abstynencji,sen był tak realny,że po przebudzeniu byłam pewna,że wczoraj piłam,byłam strasznie zła na siebie i przypominałam sobie jak to się stało,zaczęłam się rozbudzać i dopiero dotarło do mnie,że to tylko sen,ależ to była ulga i radość.Za jakiś czas miałam poraz drugi taki sen i potraktowałam te sny jako przestrogę,taki przypominacz,jakbym czuła się, gdybym to naprawdę zrobiła.A jeżeli chodzi o suchy kac,to nie przypominam sobie,żebym miała.

napisał:

Polecam Wam yerbe.. Naczytałam się o jej magicznych właściwościach więc po pierwsze żyje się 150 lat .
Po drugie naprawdę fajnie oczyszcza i daje energię, bez typowego dla kawy uczucia niepokoju.. Wstrzymuje łaknienie.

Właśnie piję Yerbę, go Was czytam Yerba jest cudowna, bo ożywia, daje energię, poprawia nastrój, pomaga w koncentracji, przyspiesza trawienie, ale nie dzięki kofeinie, tylko dzięki innym, zdrowszym substancjom, ma dużo witamin. Ja uwielbiam od lat

A ja jeszcze nigdy jej nie piłam. Muszę spróbować, ale musiałby mi zrobić ją ktoś, kto ma ten cały sprzęt.
Kiedyś w ogóle piłam bardzo mało (rzecz jasna nie mówię o napojach alkoholowych). Po rzuceniu palenia zastąpiłam przerwy na szluga zieloną herbatą, z którą szybko zaczęłam przesadzać. Teraz piję 1-2 kubki herbaty dziennie, a poza tym różne zioła. Właściwie cały czas muszę mieć coś zaparzonego, po co mogę sięgać i popijać. Chyba wciąż zastępuje mi to papierosa.

Hej.
U mnie licznik nadal bije, dziś 56 dni. Wczoraj miałam drugą dawkę szczepionki i od nocy trwa koszmar, mam bardzo wysoką gorączkę, bardzo bolą mnie wszystkie mięśnie, prawie zwymiotowałam wodę, co jakiś czas przysypiam. Słowem, poza gorączką jest to stan, jaki osiągałam po kilkudniowych maratonach picia i ćpania. Mam nawet identyczne lęki jak wtedy, chyba organizm włączył je z przyzwyczajenia. Boję się iść do pracy jutro i mam wrażenie, że nadchodzi coś strasznego. Typowy duży zjazd. Dziwne. Ale chyba dobrze sobie przypomnieć, co sobie fundowałam regularnie przez lata.
Im dłużej nie piję, tym wyraźniej widzę, jak używki pogorszyły moją sprawność umysłową. Mam problemy z koncentracją, pamięcią, nie umiem wysławiać się tak, jak chciałabym. Gdy piłam, byłam przekonana, że nic takiego się nie dzieje, ciągle się "testowałam" i jakimś cudem zawsze wychodziło mi, że alkohol wcale tak nie szkodzi mojemu mózgowi. Lol.
Dziś nie piję. Miłego tygodnia wszystkim!

Cześć. Minęły dwa miesiące trzeźwości, z których się niesamowicie cieszę. To jeden z najszczęśliwszych okresów w moim życiu. Zbliża się jednak termin zakończenia terapii farmakologicznej i coraz bardziej się boję, czy dam radę bez leków. Wydaje mi się, że w miarę dużo robię, by mieć już dużo nazbieranych wartości do wytrwania w trzeźwym życiu. Odbywam regularne spotkania z terapeutką i robię zadania domowe; edukuję się - dużo czytam o mechanizmach uzależnienia, słucham podcastu Żulczyka i Strachoty "Co ćpać po odwyku" - BARDZO polecam! Słucham na razie sezonu z gośćmi i te rozmowy są fantastyczne. Dbam o higienę psychiczną i pilnuję HALT na tyle, na ile umiem. Nie uczestniczę już w spotkaniach, na których jest alkohol. Codziennie jestem tu, na forum, te parę wiadomości, które tu napisałam, to też ogromny postęp, bo nigdy w życiu nigdzie się tak "publicznie" nie udzielałam. Mam nadzieję, że kiedyś odważę się pójść na spotkanie AA w realu.
Tak że chyba zbieram cegiełki, które, mam nadzieję, powoli budują pierwszy fundament w moim życiu. Na pewno czuję, że powraca mi zainteresowanie światem.
Osobom, które podobnie jak ja też są DDA, polecam też książkę Aleksandry Zbroi "Mireczek" o życiu z uzależnionymi rodzicami.

Hej,
u mnie idzie 73. dzień Stabilnie. Na razie nie mam kryzysów, opiszę potem więcej swój stan i przemyślenia. Teraz mam pytanie: na czym polega taka klasyczna terapia uzależnień? Bo ja chyba na takiej nie jestem. Czasem w swoich opowieściach wspominacie o ukończeniu 1. etapu podstawowej terapii itp. Czyli, jak rozumiem, "przerabiacie" pewien program? Czy mógłby mi ktoś to opisać albo podpowiedzieć, gdzie mogłabym o tym poczytać?

Wiesz ja chyba tez na takiej nie byłem. Co prawda moja terapeutka to typowa terapeutka od uzaleznien, ale chyba takiego typowego programu nie przerabialismy. Nstomiast okolo 5 lat co tydzień, czasami co dwa sie spotykalismy.
Ceniłem ją wlasnie za to, że nie dostosowywala mnie i tego co sie dzieje w moim zyciu do programu, a raczej program i to co mozna z niego wyciągnąć dla mnie do mnie i mojej sytuacji w danym momencie.
Dziś moge powiedziec, że wiedziała kobitka co robi i dobrze pomogla mi przygotować sie do życia, bo już kolejnych kilka lat minęło (bedzie na jesieni chyba 7) jak sobie doskonale daję radę sam, czyli bez terapeuty i grupy. A przepraszam kłamię.... nie sam gdyz jestem na forum i korzystam z dobrodziejstwa doświadczeń niepijacych na tym forum. Ich zmagań kiedy zaczynają i tego jak pieknie buduja swoją trzeźwość. Niestety ku przestrodze widzę tez upadki i to, ze nie wszyscy się podnosza i choroba okazuje się silniejsza.
To mnie uczy pokory i wdziecznosci i jednocześnie dumy jaką droge pokonałem.
Sorki moze nie na temat, bo nie mam wiedzy na temat podstawowej terapii czy kolejnych stopnii chociaz tak dlugo pracowałem z terapeutką.
Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję za odpowiedź! Ja też właśnie chyba jestem na takiej, która jest dopasowywana do moich bieżących przeżyć i problemów. Może to i dobrze, raz nawet poświęciłyśmy całe spotkanie na problem, który akurat miałam w pracy. To chyba na bieżąco uczy mnie, jak żyć, jak poradzić sobie z czymś tu i teraz, a przy okazji wypracowuję nowe schematy.
Mnie też forum bardzo pomaga, nauczyłam się już dzięki niemu niewiarygodnie dużo. I upadki innych też uczą mnie pokory. Chyba najwięcej można się nauczyć, poznając historie innych, dlatego też tak dużo dają mi podcasty Żulczyka i Strachoty z gośćmi, którzy opisują własne drogi prowadzące do wyjścia z uzależnienia. Muszę też zapoznać się z serią Sekielskiego, słyszałam o niej dobre opinie.
Mija 2,5 miesiąca trzeźwości i odzywają się we mnie emocje, o których zapomniałam, że istnieją. Zszokowało mnie to. Okazuje się, że picie powoli zabierało mi uczucia i ich odmiany, kawałek po kawałku, a wraz z nimi pamięć o nich. Teraz wracają, a ja staję się coraz szczęśliwsza. Są momenty, gdy jest pięknie. Mam 37 lat i chyba właśnie zaczynam dorastać. Przerwałam ten proces w wieku 19 lat, gdy zaczęłam pić. Pozdrawiam wszystkich i niezmiennie dziękuję za Wasze historie.

Cześć Karencja.
Bardzo mi się podoba co piszesz. Naprawdę mega fajne. Przypomina mi to okres, który rozpocząłem ponad 4 miesiące temu, czyli mniej więcej wtedy kiedy Ty przestałaś pić. Podobnie było z sięganiem po pomoc i mam tu na myśli speców od uzależnień. Moja terapeutka, też jest dość elastyczna jeśli chodzi o dostosowanie głównych motywów spotkań. Prowadzę oczywiście dzienniczek głodu, samoobserwacji, uczę się inaczej regulować uczucia bez alkoholu. Z imprezami mam kubek w kubek tak jak Ty. Dawniej dusza towarzystwa, teraz raczej słucham niż mówię, czuję się jakbym stąpał po grząskim gruncie. Nie mam odwagi powiedzieć wprost dlaczego nie piję, ale też nikt nie pyta zbyt nachalnie.
Będę z zainteresowaniem śledził Twą drogę bo przeczuwam, że Ci się udaje i będzie udawać.
Ściskam mocno

Jacek
Alkoholik

Bardzo dziękuję za taką wiadomość! Pierwszy raz słyszę coś takiego, odkąd podjęłam tę próbę niepicia (nie liczę motywującej mnie terapeutki;)

napisał:

Sandro my to już tutaj mamy coś w rodzaju miniklubu yerbomaniaków też lubię, też piję, też chwalę.

No i przez Was wracam do domu z zestawem do yerby Jutro testy.
Z okazji urodzin koleżanki poszłam dziś na wystawę że znajomymi. Po wystawie miałam się zmyć (oni planowali później piwa), ale nie zdobyłam się na to, żeby pójść od razu do domu. Chyba bałam się niezręcznej sytuacji, sama nie wiem... Mam z tym problem I trochę z nimi posiedziałam. Jestem zła na siebie, że nie zrealizowałam postanowienia.

Cześć Karencja.
Tak jak obiecałem "śledzę Cię", tylko na forum rzecz jasna. Moim zdaniem nie można się odciąć całkiem od znajomych, mimo, że są osobami używającymi alkoholu. Kwestia tylko jak się czujesz po takim spotkaniu, czy to odchorowujesz, masz głody. Ja w związku z tym, że nie znalazłem w sobie tyle odwagi by się przyznać przed znajomymi do swojego problemu igram z ogniem i chodzę na imprezy na których popijają prawie wszyscy. Na drugi dzień jest różnie, czasami źle się czuję. Najgorsze chwile są wtedy gdy znajomi opowiadają np. o kimś dla mnie znajomym lub nie i stwierdzają, że "on przecież jest alkoholikiem" albo np. opowieść kolegi lekarza z dawnych lat kiedy na ówczesny SOR przywieźli pijaka, który sikał pod siebie. Wszystko to biorę do siebie i czuję się jak śmieć. Boję się także spotkań u nas w domu ze znajomymi i obecności na tych spotkaniach wina do posiłków i nie tylko. Myślę sobie "dam radę" to taki trening hartu ducha ale to XXXX prawda. To jest narażanie na próbę własnej trzeźwości. Wiem, że przyznanie się do alkoholizmu wiele by rozwiązało, nie musiałbym udawać, że jest tak jak było ale trochę inaczej.

Nie mam głodów po imprezach, ale przeszkadza mi sam fakt, że nie stosuję się do zaleceń terapeutki i że nie umiem odmówić przyjścia na taką imprezę. Mam silną potrzebę kierowania się zaleceniami i każde wyłamanie się z tego wzbudza strach, że wrócę do picia. Dodatkowo przebywanie na takich imprezach nie sprawia mi przyjemności.
Rozumiem, że nie umiesz się przyznać przed znajomymi - ja nie jestem w stanie przyznać się mamie i nawet nie mogę sobie wyobrazić, że to robię. Ale alkohol w domu to bardzo poważne wyzwanie, bądź silny!

Tymczasem dziś minęło mi 90 dni! (: Cały czas wracają mi emocje, nie wiedziałam, że aż tyle ich sobie wyłączyłam, ciągle się dziwię (ale nie dziwię się, że nie chciało mi się żyć).

Wczoraj minęły trzy miesiące. Wciąż wydaje mi się, że czuję się cały czas dobrze, nie mam myśli o napiciu się i wszystko idzie ku dobremu, ale okazało się, że tak nie jest.
Dziś terapeutką uświadomiła mi, że przestałam prowadzić dzienniczek głodu, a przecież miałam to robić cały czas. Nie potrafiłam nawet od razu odpowiedzieć na pytanie, dlaczego przestałam to robić, bo świadomie nie podjęłam takiej decyzji. Dopiero po zastanowieniu się odkryłam, że gdzieś tam z tyłu głowy któregoś dnia pojawiła mi się myśl, że już nie trzeba, że bardziej komfortowo się czuję, gdy wieczorem nie muszę odpowiadać na te wszystkie pytania. I bezrefleksyjnie przestałam. Bardzo niepokojące. Ewidentnie zboczylam na tę ścieżkę w mózgu pt. "po co tak ciągle myślisz o sobie jako o alkoholiczce, odpuść sobie, nie pijesz trzy miesiące, chyba nie musisz już robić tych wszystkich rzeczy, które przypominają, że nie jesteś zdrowym człowiekiem". I to wszystko przy codziennym rozmyślaniu o mechanizmach uzależnienia i przekonaniu, że wszystko jest w całkowitym porządku, że przestrzegam zasad i trzeźwieję... To pierwsza sytuacja, która wyraźnie pokazała mi, że terapia jest mi niezbędna i że nie ma szans, że sama wyłapię wszystkie mechanizmy prowadzące do nawrotu.

Cześć Wszystkim, cześć Karencja!
To niesamowite i nie do wiary, że to tak działa u mnie jak u Ciebie. Też zacząłem opuszczać dni w dzienniczku bo przecież się nic nie dzieje. Przychodzą mi takie myśli, że przecież nie piję, czuję się ok, to po co ciągle myśleć o sobie w kategoriach alkoholika? Ostatnio na terapii powiedziałem, że chciałbym być taki jak wszyscy tylko po prostu nie pić. Nie robić tych ćwiczeń, nie opowiadać się nikomu. Trochę minął mi okres, kiedy byłem dumny z tego, że jestem trzeźwiejącym alkoholikiem, teraz chciałbym być po prostu normalny. Z drugiej jednak strony zawsze wtedy przypominam sobie ile czasu w życiu zmarnowałem na picie, ile fajnych chwil przytłumiłem, ile razy złamałem zasady i nawet prawo jeżdżąc na gigantycznym kacu albo nawet kilka razy po piwach, i ogarnia mnie przeświadczenie jakim złym człowiekiem byłem. Czy jestem nim nadal wciąż nie wiem. Piszę sobie w pliku pod nazwą SWAT skutki i korzyści. Ostatnią jaką dopisałem było to, że nasza Córcia może na mnie polegać, wprawdzie zawsze mogła ale to, że byłem podpity okropnie to ograniczało. Nie wiedziałem, że Ona jest taka mądra i mimo 18 lat doskonale wie co się ze mną dzieje. Też cierpi i walczy z ohydną, podstępną chorobą gdyż choruje na zaburzenia odżywiania. Między słowami tylko wspominałem jej, że mam problem nie nazywając go po imieniu ale wiem, iż Ona trzyma za mnie kciuki tak ja trzymam za Nią. Kiedy miała, kilka miesięcy temu, kolejny już trzeci atak choroby, powiedziała, że nie wie czy chce iść na leczenie gdyż czuje, iż "nie jest jeszcze wystarczająco chora". Nie rozumiałem tego w tamtej chwili i nie upłynęło 3 miesiące jak w marcu zrozumiałem. Ja też nie byłem pewien, czy jestem wystarczająco chory. Otóż jestem i nie wiem ile by to jeszcze potrwało, czy postępująca depresja zabiłaby mnie szybciej niż np. zapalenie trzustki czy marskość wątroby. Powoli wygrzebuję się z największego bagna i muszę pamiętać by słuchać co radzi mi profesjonalistka - terapeutka nawet jak mnie coś nudzi albo wkurza. Karencja, xxx! Piszemy ten zakichany dzienniczek!
Pozdrowionka Wszystkim.

Jacek

Karencja: Czy moglabym wiedziec na jaka terapie chodzisz (na nfz?) ze prowadzisz ten dzienniczek uczuc? : ) ii na czym to polega?

Pozdrawiam i trzymam kciuki za dalsze dni

napisał:

Karencja: Czy moglabym wiedziec na jaka terapie chodzisz (na nfz?) ze prowadzisz ten dzienniczek uczuc? : ) ii na czym to polega?

Agnieszko,
przepraszam, że odpisuję dopiero teraz. Chodzę prywatnie, szukałam w internecie różnych klinik i sprawdziłam m.in. tę. Teraz już nie pamiętam, jak trafiłam do tej pani: albo wypełniałam test na stronie, albo rozmawiałam z konsultantem przez telefon i opisałam swoje problemy, po czym została mi przydzielona odpowiednia osoba. Szukałam w różnych miejscach i już nie mogę sobie przypomnieć, co ostatecznie wybrałam
Terapeutka jest specjalistką od uzależnień i terapii poznawczo-behawioralnej - taką zalecił mi psychiatra. Nie odbywam chyba takiej typowej terapii uzależnień - głównie skupiamy się na tym oczywiście, ale wracamy też np. do dzieciństwa (terapeutka mówi, że muszę odbyć też terapię dla DDA) i rozwiązujemy bieżące problemy (np. jedno spotkanie poświęciłyśmy w całości stresującej sytuacji w mojej pracy). Wszytsko jednak bardzo się ze sobą łączy.
Dzienniczek głodu to taka tabelka, którą wypełniam co wieczór. Odpowiada się na pytania, odpowiedzi twierdzące mogą świadczyć o tym, że zaczyna się głód alkoholowy (np. "czy zaczynasz wątpić w terapię?", "czy byłaś dziś rozdrażniona bez powodu?" itp.). On uczy wczesnego rozpoznawania głodu i podjęcia odpowiednich działań, żeby nie zapić, ale widzę, że uczy mnie nazywania swoich emocji i w ogóle odkrywania, że one istnieją. Staję się bardziej świadoma tego, co się dzieje w mojej psychice na co dzień.


Jacku,
mocno trzymam kciuki za Ciebie i Twoją córkę. Oboje jesteście silni i poradzicie sobie ze swoimi demonami, jestem pewna.

Dziękuję

Tak zapytałam bo na NFZ akurat u mnie jest kolejka i też przeszło mi przez myśl o prywatnym leczeniu ale no kasa kasa kasa.. też jestem dda, więc takie coś też by mi się przydało..

Na jesień mam szansę dostać się na terapię grupowa i tak zastanawiałam się czy to podobna terapia:)

Życzę dalszych dni w trzeźwości!

Najważniejsze w terapii jest zaangazowanie w proces, kto ptowadzi i jaka jest forma wedlug mnie jest sprawą drugorzędną.

Nie wszystko na raz...
Na dda przyjdzie czas. Ja z kolei pomimo, ze jestem dda, tak według mnie tak dobrze poukładałem sobie w życiu i w głowie, ze chyba sobie odpuszczę terapię dda.
Jeszcze co popsuje

Witaj Karencjo i gratuluje 3 miesięcy. Na mojej drodze te pierwsze 3 miesiące były najcięższe, a potem już zaczynało być tak troszkę z górki.
Ja podobnie jak Siwy, nie przeszłam żadnej terapii DDA, choć coś tam przerabiałam, trochę z terapeutką, troszkę sama. Jest kilka bardzo dobrych książek do przeczytania... ale nie spiesz się z tym, najpierw stabilna trzeźwość.
Pozdrawiam