Witam!

jako, że na ostatniej wizycie u terapeuty dostałam temat "Poczucie Własnej Wartości"

i o zgrozo zacięłam się nie mogąc ruszyć z miejsca i co ja mam z tym zrobić od czego zacząć no gdzie ja w tym wszystkim jestem.
No cóż potrzebna mi była lektura, aby to wszytko odnaleźć w sobie i wiedzieć o czym rozmawiamy

moje poczucie własnej wartości to:
- miłość do siebie
- poczucie spełnienia/ zadowolenia z tego co się w życiu robi
- zaufanie do siebie i swojej intuicji
- akceptacja własnych wad i zalet
- uznanie swojej wyjątkowości,
- wyzbycie się poczucia winy,
- umiejętność przebaczenia,
- pozwolenie sobie na błędy,
- nie przejmowanie się krytyką innych
itd

chciałabym wymienić pogląd z wami na ten szeroki temat?

Człowiek na początku swojej drogi (trzeźwości) ma bardzo niskie poczucie własnej wartości,z podkulonym "ogonem"szuka pomocy.Napisałaś "nie przejmowanie się krytyką innych" oraz itd.,tu bym dyskutowała.Dobrze,że masz aż tyle własnych wartości .

No to Ci piękną pracę domową zadała terapeutka. Napisać można dużo a nawet więcej. Dla mnie poczucie mojej wartości nieodzownie wiąże się z samoakceptacją. Jednak ważniejsze jest to, czy faktycznie czują dokładnie to samo, co o sobie mówię i czy też dostrzegaam w sobie to, co słysze na swój temat od innych. Ponoć trzeba zjeść beczkę soli, żeby kogoś poznać. Myślę, że zjadłem co najmniej tyle, żeby poznać prawdziwego siebie i okazuje się, że wciąż poznaję i pewnie jeszcze trochę tej soli zjem.
Tak czy owak bardzo inspirująca praca. Będę czekał na rezultaty i ocenę terapeutki. Bardziej jednak interesuje mnie Twoja własna ocena o ile zechcesz ją przedstawić.
Powodzenia!

No i oto zaczęła się dziś z terapeutką intensywna praca nad poczuciem własnej wartości.
W pierwszej kolejności rozpracowywałyśmy pojęcia wysokiej samooceny i niskiej samoocen.
Po przeszperaniu internetu i poczytaniu sobie myślałam, że moje poczucie własnej wartości jest tzw. umiarkowane, ale po wyjściu z terapii okazało się, że drzemią we mnie bardzo duże pokłady wysokiej samooceny co mnie bardzo cieszy .

Jedyny problem to moje słabe i mocne strony - nad tym muszę popracować, aby to wszystko z siebie wydobyć, zobaczyć i wykorzystać. Bo duży jest potęciał we mnie.

Od kilku dni zastanawiałam się co dalej napisać i tak dziś zebrałam się, aby dalej drążyć temat

"Osoba z niską samooceną może mieć poczucie wszechogarniającej beznadziejności, przejawia znaczne poczucie winy i wstydu. Nie zna dobrze swoich słabych i mocnych stron. Gorzej radzi sobie z wyzwaniami, problemami, krytyką i stresem. Dlatego woli unikać ryzyka i częściej myśli o swoich niedostatkach a porównania z innymi wywołują u niej emocje negatywne."

Znalazłam taką ciekawą definicję, którą rozpracowywałam to z moją terapeutką.
Po prze analizowaniu pierwszej definicji to co zobaczyłam w sobie nic nie pasowało do mojej samooceny.
Nie czuję żadnej beznadziejności, a wręcz odwrotnie jako, że jest korzystnie.
Nie mam poczucia winy
Ze wstydem to jest tak, że jest ogarnięty tylko gdzieś tak jak to stwierdziła terapeutka to zaszłości z dzieciństwa.
Dobrze radzę sobie z wyzwaniami, problemami - to dla mnie wręcz bodziec do działania.
Ja nie unikam ryzyka, moje niedostatki mnie właściwie nie interesują jestem jaka jestem w pełni akceptuję to co mam wiem, że nie jestem ideałem, ale dobrze mi z tym.
Nie porównuję się do innych, więc nie występują u mnie emocje negatywne z tego powodu.

Pozostały tylko do rozpracowania te moje słabe i mocne strony, nad którymi muszę dobrze popracować tj. wydobyć je z siebie, zobaczyć bo gdzieś jeszcze tego nie rozumiem - tak jak patrzę w przeszłość nikt mnie tego nie nauczył, nie pokazał więc tego nie wiem, ale coś już mi z tym zaświtało w głowie.

Dodatkowo można odnaleźć takie stwierdzenie jak poniżej.

"Ludzie z niskim poczuciem wartości zadziwiająco mało wiedzą na swój temat. Kiedy się rozmawia z kimś takim, można odnieść wrażenie, że lepiej się orientuje w życiu otaczających go ludzi niż w swoim własnym. Są to osoby, które na pytanie co u ciebie słychać odpowiadają - "mój mąż przestał pić" albo "dzieci skończyły studia", albo "już nie wyrabiam, bo ten chce tego, tamten potrzebuje tego, a jeszcze ktoś inny musi mieć tamto". Łatwiej im opowiadać o tym, czego chcą, potrzebują, myślą i przeżywają inni, niż oni sami."

natomiast co do drugiej definicji to owszem mogę się z tym zgodzić, bo jeszcze do niedawna w podobny sposób odpowiadałam, ale na całe szczęście, że już to zmieniłam

i nawet na ostatniej wizycie u terapeuty jak dostałam pytanie na wejściu co słychać?
a moja odpowiedź brzmiała u mnie pełna harmonia i równowaga
wniosek z tego, że to JA, a nie on, oni itp.

Teraz jak zrozumiałam o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi top widzę większość osób, które mnie otacza to są osoby, które są jak ta druga definicja - tylko on, ona winni wszystkiego o kim ciągle opowiadają, a o sobie nic nie potrafią powiedzieć.
Na to miast osób, co potrafią o sobie coś powiedzieć (i można z nimi rzeczowo porozmawiać) to chyba na palcach jednej ręki mogę policzyć.
Trochę to smutne, ale no cóż tak zostali wychowani i nie mają z tym problemu nie widzą go.