Hej,
Wiem,że chcę odejść ale boję się zmian.
Jesteśmy razem ponad 10 lat i sporo razem przeszliśmy.Byla zabawa i beztroska,czasy awantur,szantażu z obu stron,rozłąka.Potem przyszedł rok więzienia,okres wsparcia,później jego terapia i 3 lata anstynencjii.Był to nowy temat dla nas obojga,niełatwy ale bardzo wartościowy i spokojny.Miniony.Teraz mamy 3 letniego synka,on tyle samo pije.Na początku były błagania,łagodzenia,biegania za nim,szantaże.Miałam dużo współczucia i zrozumienia i wiary.Od dłuższego czasu,kiedy widzę go pijanego mam więcej złych emocjii do niego niż dobrych,które też trwająjak trzeźwieje.Czuję złość,jej jest najwięcej,że znowu się napił,że muszę wszystko przeorganizowac z opieką nad synkiem.Czuję smutek i też obrzydzenie do niego,nie mogę na niego patrzeć,kiedy jest pijany.Też od jakiegoś czasu wiem,że bez niego będę szczęśliwsza,spokojniejsza,że to też lepsze dla naszego synka.Boję się tego pierwszego kroku,za którym pójdzie zmiana przedszkola i swojej pracy,bo zamieszkam z synem u moich rodziców. Brak mi odwagi

Witam.

Witaj Magdalenka , już przełamujesz brak odwagi bo jesteś i piszesz tu na forum .Czytaj i pisz i nie mów sobie o braku odwagi a wręcz odwrotnie ,że będę odważna dla siebie i synka .Codziennie powtarzaj będę odważna na zmianę życia mojego i dziecka .Masz rodziców ,są różne instytucje co pomagają nie jesteś sama... .DZIAŁAJ

Darek alkoholik

Witaj Magdaleno
Za Ciebie nikt nic nie zrobi, to wiesz, tylko od Ciebie zależy jak Twoja przyszłość będzie się malować. Nie zapomnij że tylko raz żyjesz i naprawdę warto się odważyć, wyjść ku nieznanemu, tyle przed Tobą i wedle Twoich potrzeb i zasad. Szkoda życia, nie marnować, masz tą siłę, czas wyjść ku słońcu
Jestem Monika alkoholiczka.

Witaj
Wiem jak się czujesz, też miałam podobne dylematy odchodząc od męża. W miarę odkrywania siebie na terapii, zrozumiałam że to nie są jakieś sprawy superważne,okazało się że szukałam sobie powodów aby realizację decyzji opóźnić. Nadszedł jednak taki dzień, gdzie coś pękło. Nie patrzyłam już na nic....byle by tylko spakować manatki i uciekać wraz z synem z tego chorego domu. W styczniu tego roku minął rok jak mieszkam u Mamy. W tym miesiącu mam pierwszą rozprawę rozwodową.
Jest mi cudownie, mam wspaniałe życie,mogę wreszcie wychowywać syna a nie niańczyć alkoholika, rozwijam się w terapii.
Warto postawić na siebie. Warto zawalczyć o swój spokój. Czuć się bezpiecznie.
Tego Ci życzę.

Magdaleno. Jestem Artur i jestem alkoholikiem

Cześć



Jestem Piotrek alkoholik

Cieszę się że zawitałaś na forum. To pierwszy krok. Sama widzisz że też potrzebujesz pomocy.

Może spróbuj skorzystać z jakiejś formy pomocy? Terapia? Mityngi Al-Anon? Tam są ludzie którzy będą Cię wspierać w Twoim problemie.

Hej Magdalenko Gandalf jestem alkoholikiem miło Cię powitać

Witaj

Witaj Gosia alkoholiczka

Cześć Magdalenko Dzięki wsparciu jaki uzyskuję na terapii i mitingach ALL-ANON oraz DDA, moje życie zaczyna zmieniać się na lepsze. Krok po kroczku, małymi krokami możesz zmieniać swoje życie na lepsze, szczęśliwsze, spokojne. To się nazywa współuzależnienie.

Hej Magdalenko
Wychowałam się w domu alkoholików. Dziś sama jestem uzależniona, chodzę na terapię.
Jest czas i masz wszystkie narzędzia w swojej dłoni, aby Twój syn wyrósł na odważnego i znającego swą wartość człowieka. Działaj, pomóż jemu i sobie.
Poszukaj czym prędzej terapii dla siebie i zostań tu z nami

Dziękuję za wsparcie i powitanie mnie tutaj,to forum dużo dla mnie znaczy. Wstąpienie tutaj to pierwszy krok,następnym będzie mityng.Dziękuję i spokoju życzę

Tak Magdalenka pierwszy krok , drugi krok a z czasem to nie usiedzisz na miejscu żeby robić następne kroki do zmiany życia na lepsze bo tylko taka zmiana nas porywa do przodu .Powodzenia

Witaj Magdaleno,zawsze ogromną radość mam w sobie,kiedy do grupy(tam gdzie chodzę),czy tu na forum trafiają tak młode kobiety,nie miałam kiedyś wiedzy,gdzie pójść,aby sięgnąć po pomoc,tkwiłam latami w toksycznym,wyniszczającym związku,ratując,pomagając,wygładzając zycie,żyłam na przysłowiowej huśtawce emocjonalnej.Właściwie tak mogę powiedzieć,że wychowałam dwie córki w alkoholowym dramacie,dziś wiem ,że nieprzerwanie tego "chocholego tańca" wcześniej ,doprowadziło do dysfunkcji w ich dorosłym życiu.Proszę nie pozwól swojemu dziecku,aby ponosiło konsekwencje takiego zycia.On zawsze już będzie jego ojcem i to się nigdy nie zmieni,natomiast to ty wybierzesz to jakiego dziecko ojca będzie pamiętało,To są Twoje decyzje,ale jakże ważne.Przytlam

Chodzę na mityngi,jest lepiej w moim reagowaniu na jego picie,odcinam się, nie wchodzę w dyskusje, nie reaguje na zaczepki.Od niego dostaję więcej oskarżeń, wyrzutów, że mu nie pomagam, że z nim nie rozmawiam,że wyjeżdżam do rodziców na weekendy i mam to w nosie.Staram się nie planować rozstania, nie wyobrażać go sobie,bo wtedy znajduję problemy,trudności w odejściu, że wstyd, że logistycznie sobie nie poradzę.Ćwiczę skupianie się na dniu dzisiejszym i na swoich emocjach teraz.Dużo teraz się jakoś dzieje we mnie,też wątpliwości. Nie odeszłam,jestem ale jakby obok ,jakbym czekała aż wydarzy się coś gorszego.

Magdaleno miałam to samo.
Założyłam temat na forum,gdy byłam jeszcze z mężem. Idealnie pasują do mnie Twoje słowa,bo również czekałam "aż zdarzy się coś gorszego" i zdarzyło się.. Kilka dni po napisaniu pierwszego posta.
Na drugi dzień odeszlam, wróciłam do Rodziców.
Nie powiem jest mi strasznie ciężko emocjonalnie,ale wiem,że to tylko iluzja,ze tak naprawdę tęsknię za tym czego tak naprawdę nigdy nie miałam. Odchodzilam w sumie 3 razy i NIGDY nie było lepiej, a obiecywał wszystko co się tylko obiecać dało..
A ja chciałam tylko albo aż by nie pił.
Teraz 4 raz się nie dam nabrać. Walczę sama ze sobą, ze swoją litością nad nim.
Jednak najwazniejszej jest to,że nie boję sie już. Nie boję sie jego każdego powrotu do domu, o co tym razem mnie wyprzezywa, o co się przyczepi, śpię bez strachu,że znów będzie miał zwidy w nocy i zaś będzie łazil i sie wydzieral..
Mam świety spokoj i nikt mnie nie traktuje jak wycieraczki na swoje pijackie żale..

Papilotko czytałam przed chwilą Twój wątek, gratuluję Ci odejścia i że w tym trwasz,dbaj o siebie.
Myślę, że mnie blokują logistyczne powody,jak odejdę i zamieszkam z rodzicami a oni mieszkają pod Warszawą a syn chodzi tutaj do przedszkola,nie ma teraz możliwości zmiany przedszkola i mam tu mur,potem że pracę będę musiała zmienić. Oczywiście też mam w głowie poradzenie z rozłąką syna z ojcem A ich relacje są bardzo dobre. Widzisz ile mam murów? Aa i zwolnienie mieszkania,które wynajmujemy,cała przeprowadzka a jednocześnie tą pewność, że życie bez niego będzie spokojniejsze,bardziej wartościowe dla mnie i stabilniejsze finansowo

Powiedziałam K że,chodzę na terapię,że tutaj też szukam wsparcia,zeby od niego odejść. I jakby od tego właśnie czasu,kiedy też nie rozmawiam z nim jak jest po alku,staram się nie robić wyrzutów, K pije coraz więcej.Wraca z pracy i zaraz zasypia na łóżku a ja u syna w pokoju.Wkurza mnie i jest mi bardzo smutno,że jest właśnie tak.Musi widzieć,że się zmieniam,że nie daję się wciągac w pijackie dyskusje,że nawet się nie złoszczę jak przychodzi wypity,no na pewno mu tego nie okazuje i nic.Myslalam że ostatnio nie wzbudza we mnie większych emocjii,pije to pije, ale teraz jestem na niego wściekła,że nie robi nic by przestać i nas zatrzymać.Może ta złość wychodzi bardziej stąd,że jego zachowanie coraz mocniej daje mi odczuć,że nie mogę tak wisieć w zawieszeniu,że muszę podjąć decyzję A tego się przecież boję.

Nie szkoda Ci życia? Czego tak naprawdę się boisz? Co Cię hamuje w podjęciu decyzji? Nie wkurzaj się, dla czynnego alkoholika istnieje tylko alkohol, psychiczny przymus picia, on stracił kontrolę nad sobą i swoim życiem, nie robi tego nikomu na złość.

Czy umiesz konkretnie określić ten lęk? Czego się tak naprawdę boisz?
Ja miałam tak, że decyzje o rozstaniu niby podjęłam, wyprowadziłam się. Dałam mu pół roku na podjęcie leczenia a jak je skończy i będę widzieć zmiany, abstynencję,dalsze leczenie,chęci,porozmawiamy o wspólnym ponownym zamieszkaniu. Jeśli jednak minie pół roku,a on z tym nic nie zrobi, złoże pozew o rozwód i wtedy choćby na rzęsach stawał,nie zatrzyma mnie.
Decyzja o złożeniu pozwu przeciągła się do 7 miesięcy, bardzo blokowała mnie myśl o tym co powiedział mi eksmałżonek, wbił mi nóż w samo serce słowami "dziecko Ci do końca życia nie wybaczy że rozbiłaś mu rodzinę".
Zasiało to we mnie wątpliwości. Jednak miałam już dość tego braku poczucia stabilności. Musiałam coś z tym zrobić i zrobiłam. Już jestem po rozwodzie i ma spokojne życie. Ja i syn.
Ja głęboko wierzę,że przyjdzie taki dzień w którym mi podziękuje że nie musiał się wychowywać w domu z alkoholikiem.
Szkoda czasu na wściekanie się...czas uznać że nie masz żadnego wpływu na jego picie. Zmieniaj się dla siebie, nie dla niego. Pracuj z terapeutą a będzie Ci coraz to lepiej.

Czego się boję? Tego o czym pisałam wcześniej,boję się zmian,przeorganizowania całego mojego życia, zmiany przedszkola dla syna,swojej pracy paradoksalnie wiedząc,że będzie mi lepiej w tym nowym życiu. Beniu wiem też,że jak u Ciebie są to przeszkody na wyrost,byle odroczyć decyzję. Dużo pracy przede mną, bo dużo we mnie wstydu,z tyłu gdzieś głębiej nadzieja.Teraz uczę się, by jak najmniej jego picie wpływało na mnie i moje decyzje. Kiedyś nie pojechalabym z synem do rodziców na weekendy,no bo on sam zostanie to będzie pił, teraz chcę, jadę, chociaż tyle.

Coś za coś, jeżeli naprawdę zmienić chcesz to potrzeba odwrócić życie do góry nogami, totalny remanent zrobić. No właśnie lepiej będzie i tylko lepiej, bo gorzej to już znasz.

Magdalena napisał:
Czyli tak jak myślałam.
No dobrze, to teraz zadanie dla Ciebie.
Czy myślisz że jesteś gotowa odejść?
Jeśli tak, to są tylko kwestie organizacyjne, nie są to jakieś straszne problemy. Warto podjąć taki trud, by potem mieć piękne,spokojne życie

Myślę,że jestem ale nie jestem pewna Beniu .Jak czytam historię innych dziewczyn,w tym też Twoją to jestem w wielkim szoku,oczywiście też w podziwie, że wy tak raz dwa ciach i zmiana.Ja chyba nie ten etap.Wiem,że jak powiem rodzinie to nie będzie odwrotu.Jakie to przewrotne,nie tak balam się będąc w ciąży zamieszkać z pijącym alkoholikiem co teraz od niego odejść i wrócić do spokojnego domu.Terapeutka radzi bym nie skupiała się tyle na odejściu,co na sobie,swoich emocjach i potrzebach.Stawiam granicę,dbam o swoją przestrzeń,staram się być konsekwentna.

Magdalenko, myślę, że każda z nas przechodziła przez to. Ja pamietam, jak półtora roku temu mówiłam sobie, że rozwód mnie zabije, nie dam sobie rady, miałam pracę za najniższą krajową, a same opłaty mieszkaniowe zżerały prawie tysiąc trzysta miesięcznie. Do tego samochód, inne opłaty, a i cos jesc by wypadało. Bałam się samotności, zmiany życia o 180 stopni, mówiłam co ludzie powiedzą, jak ja powiem rodzinie.
Strach ma wielkie oczy, ale co gorsza, strach potrafi paraliżowac i paradoksalnie utrudniać drogę ku szczęściu. Myślę, że to nie zmiany są trudne, ale etap adaptacji do nich. Cały ten czas przystosowywania się do zmian, przywyknięcia. Potem leci z górki, pojawia się spokój... i radość.
Strach nie musi być stanem wiecznym, może być temporalny, może przeminąc, można przekuć go w motywację, siłę napędową do działania. Dla mnie taką siłą był strach przed zawaleniem sobie reszty życia, lęk przed tym, że nic już nie będzie lepiej, a tylko gorzej i najgorzej.
Chyba bardziej bałam się tego, że będę do końca życia (jego albo mojego) nieszczęśliwa, niż tego, że moje życie się zmieni, że będę rozwódką, będę życ sama, itp. itd.
Ważne jest to co piszesz, najważniejsze. Dbać o swoje dobro, szczęście, o swoje samopoczucie, swoje życie. Ja osobiście tego nie potrafiłam robić przy mężu. Nie umiałam. Dlatego odeszłam. Ale to też był proces, to nie stało się z dnia na dzień...

Świetnie,mój partner cały tydzień pije i dzisiaj już poszalał,bo będzie spał w pracy,bo nie jest w stanie wrócić do domu A miał synka jutro rano zaprowadzić do przedszkola.Znowu jest tak,że przez jego alkoholizm albo moją głupotę, że z nim nadal jestem ja zawalam swoją pracę,bo muszę się jutro do niej spóźnić by synka zaprowadzić.

Magdaleno i tak właśnie będzie. Nie chcę być wróżką ale od Twoich decyzji zależy jak dalej to wszystko będzie wyglądać. Wiem że nie powiedziałem Ci tu nic nowego ale nic się nie zmieni dopuki Twój mąż nie zacznie sam z siebie się zmieniać.

Magdaleno,
Moja terapeutka mówi nic na siłę, na wszystko przyjdzie czas. Trzeba dojrzeć. U mnie tak było. Wytrzymywałam wiele rzeczy aż w końcu zrobił coś takiego że siedziałam, płakałam trzy dni i powiedziałam sobie że już nie dam rady bo się wykończę. I to był ten moment. Może u Ciebie też przyjdzie

Magdalena napisał: To słowa z Twojego pierwszego postu. Wiesz, że będziesz szczęśliwsza a jednak sie boisz.
Boisz się zmian na lepsze, dla Ciebie i dla Synka.
Tkwisz w związku z facetem, który nie udźwignął bycia rodzicem, tym samym skazując Synka na dysfunkcje.

Magdaleno...najważniejszymi nauczycielami życia sa Rodzice. To od nich uczą się Dzieci, zachowań, gestów. To czego nauczą się w dzieciństwie powielają często w swoim dorosłym życiu.
Dziś Ty uczysz Synka swojej bezradności wobec pijącego partnera, partner pokazuje jak sobie radzić z emocjami poprzez pryzmat alkoholu.
A przecież możecie być szczęśliwi. Zmiana przedszkola i pracy to naprawdę pryszcz w porównaniu ze strachem i gehenną, która Wam towarzyszy teraz.
Zanim jednak to dostrzeżesz musisz to zrobić........albo biernie trwać w tym marazmie krzywdząc siebie i dziecko.
A masz przecież wybór. Oby był dobry

Dziękuję wam bardzo,za to,co piszecie. Choć nie pakuję jeszcze walizek,to dużo mi się umacnia w głowie,to co powinno,a te myśli niemądre, nielogiczne uciekają.Po przeczytaniu waszych wypowiedzi mam nad czym myśleć,nad własną motywacją,priorytetami i zastanowienie się nad tymi niby moimi trudnościami,czy na prawdę nimi są.Dzisiaj czas refleksji,dzięki

Dzisiaj powtórka z rozrywki,tylko jeszcze gorzej. Jest w totalnym amoku alkoholowym,pije non stop,kradnie alkohol.Jutro miał zostać jeden dzień z dzieckiem,bo ja mialam isc do pracy,nie jest w stanie.Spi na podlodze. Mam doczekać do jutra i to wyrzucić, czy teraz uciekać z dzieckiem z mojego mieszkania.mam dosyć,nie wiem co robić

Można zadzwonić na policję aby go zabrali na izbę wytrzeźwień. Ani Ty ani dziecko nie musicie patrzeć na alko leżącego na podłodze. Ale zdecydujesz Ty. To Twoje życie.

Dlaczego Ty masz uciekać, niech on mieszkanie opuści.
Po mojemu interwencja policji wskazana, niech jemu się nie wydaje że konsekwencji brak.